ญี่ปุ่นลุ้นรัก

จะเป็นอย่างไรเมื่อหนุ่มไทยดันไปโดนใจสาวสวยจากแดนซากุระ เรื่องวุ่น ๆ ปนโรแมนติกจากนิยายเรื่องที่สองของซีรีย์ "นิยายรักนานาชาติ" รอให้ได้ติดตามกันแล้วจ้า

ปารณ นักศึกษาระดับปริญญาเอกอายุ 29 ปี จากประเทศไทย เดินทางไปทำวิจัยที่เมืองหลวงเก่าแห่งดินแดนอาทิตย์อุทัยเป็นเวลาแปดเดือน ถึงจะหล่อสุโก้ย แต่แต่งตัวได้เชยสะบัด ... ฤาเขาจะเป็นผู้นำแฟชั่นคนใหม่ของญี่ปุ่นกันนะ แล้วคนญี่ปุ่นจะมองหนุ่มไทยคนนี้อย่างไร

ซายูริซัง นักศึกษาหญิงคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยเกียวโต วัย 24 ปี หน้าตาสะสวยผิวขาวหมดจด งดงามราวซากุระแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ ครั้งพบปารณเป็นหนแรกก็หลุดขำชาเขียวพุ่งเพราะขำการแต่งตัวดั่งลุงแก่ ๆ ของเขา เมื่อชะตาพาให้เธอมาพบเจอกับเขาแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปเมื่อเธอทราบว่าชายหนุ่มเองมีแฟนอยู่แล้วที่ประเทศไทย

พราวฟ้า นักศึกษาปริญญาเอกรุ่นน้องคนละภาควิชากับปารณ เธออายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปี คบกับปารณได้ 3 เดือนก่อนที่เขาจะไปญี่ปุ่น ทั้ง ๆ ที่ได้สัญญากันไว้แล้วว่าจะกลับไปหากัน แต่เมื่อแฟนเก่าของเธอกลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง เธอจะตัดสินใจอย่างไร

******************************************

ปารณได้ฟังคำถามจากหญิงสาวแล้วก็รู้สึกตัว รีบแนะนำตนเองไป
“อ๊ะ...ขอโทษที่เสียมารยาทครับ ผมชื่อปารณ เป็นนักศึกษาปริญญาเอกจากประเทศไทยมาทำวิจัยที่นี่จนถึงสิ้นปีนี้ครับ”

ซายุริครั้นทราบว่าชายหนุ่มมาจากประเทศอะไรก็ยกมือสองข้างขึ้นมากุมกันไว้ทำท่าเหมือนอ้อนวอนพระเจ้า ดวงตาเป็นประกาย โพล่งขึ้น
“ประเทศไทยเหรอคะ!? ว้าว...ฉันเคยไปประเทศไทยครั้งหนึ่งนะ...มันยอดมาก สนุกมาก และอาหารก็อร่อยมาก...แต่ ก็ร้อนมากเช่นกัน...จะบอกให้ ว่าฉันพูดภาษาไทยได้ด้วยนะ”

ปารณได้ฟังที่หญิงสาวแห่งดินแดนซากุระโม้ตาเป็นประกายแล้วก็อยากรู้ว่าเธอพูดอะไรได้บ้าง เขาจิบน้ำชาเลิกคิ้วขึ้นรอฟัง

“ไอ่ซั้ส...ไอ่เหี้ย...ไอ่เบื๊อก”

ซายูริพูดคำเหล่านี้ออกมาด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ ตรงข้ามกับปารณถึงกับสำลักน้ำชาแทบพุ่ง ไอแค่ก ๆ จนคนหันมามองกันใหญ่
ซายูริรีบเข้าไปดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง เห็นเขายังคงไออยู่ จึงช่วยลูบหลัง
ปารณเริ่มดีขึ้น เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก พลางเอ่ย
“แค่ก...โอย...น้ำชายังอยู่ในจมูกผมอยู่เลย...ซายูริซัง! คุณไปเอาคำเหล่านี้มาจากไหนกัน”
ซายูริเห็นสีหน้าปารณไม่ค่อยดี รู้สึกไม่แน่ใจกับภาษาไทยของตนเองอีกแล้ว ขมวดคิ้วเอ่ยถามหน้าหงอย
“ฉัน...ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ?”
“คุณรู้ไหม คำพวกนี้มีความหมายว่าอย่างไรบ้าง?”
ซายูริซังส่ายหน้า เริ่มรู้แล้วว่าภาษาไทยของเธอมันไม่น่าใช่
“คือ ฉันเรียนมาจากเด็กคนหนึ่งตอนฉันไปแบงค็อกค่ะ เขาถือถาดผลไม้มาเดินขาย ฉันเลยช่วยซื้อ เขาเลยสอนฉันมาแบบนี้” ซายูริกล่าวพลางคิดถึงตอนคุยกับเด็กคนนั้น...

... “นี่พี่สาว...ไอ่ซั้ส คือบิ้วตี้ฟูน...ไอ่เหี้ยแปลว่าแฮนด์ซั่ม...เวรี่กู้ดคือไอ่เบื๊อก”...

...ซายูริเล่าให้ชายหนุ่มฟัง ปารณรู้ทันทีว่าเธอโดนแกล้งเข้าให้แล้ว

******************************************

ปารณตั้งใจพาซายูริกลับไปส่งโรงแรม เพราะสถานการณ์ข้างนอกดูไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย
ครั้นเช็คบิลแล้ว ชายหนุ่มเอาเสื้อแจ็คเก็ตสวมให้หญิงสาว แล้วกางร่มให้โดยจับขอบร่มเอาไว้ไม่ให้ถูกพัดจนหัก พาเธอไปขึ้นแท็กซี่
รถแท็กซี่แล่นออกไปจากตรงนั้นได้ไม่นาน ก็ต้องพบกับหายนะครั้งใหญ่ เมื่อตรงหน้าของเขามีมวลน้ำปริมาณมหาศาลไหลมาอย่างไม่คาดคิด
“ว้าย!...ปารณซัง นั่นอะไรคะ!?”
ปารณได้สติ รีบโพล่งขึ้นเตือนทุกคน
“ซายูริซังจับผมไว้แน่น ๆ นะครับ ลุงคนขับรถครับ น้ำจะพัดเราไปแล้ว รีบเปิดหน้าต่างเร็วครับ!”
ปารณจับมือซายูริไว้แน่น ซายูริเองก็กอดแขนชายหนุ่มเอาไว้สีหน้าตระหนก ด้วยไม่เคยเจอกับเหตุการณ์รุนแรงระดับนี้มาก่อนในชีวิต
รถแท๊กซี่คันโตน้ำหนักเป็นตันถูกพัดไหลไปราวกับกระดาษแผ่นบางที่ไหลไปตามกระแสน้ำ

******************************************

“ข้าชอบผู้หญิงคนนี้ว่ะ...เรียว! ถ้าแกได้ผู้หญิงคนนี้แล้ว ข้าต่อนะเว้ย!”
เรียวของขึ้น โพล่งออกมาเสียงดังอย่างเหลืออด
“เฮ้ย!...แกพูดอย่างนี้ได้ยังไงวะ! ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของข้าคนเดียว เธอคือคนที่จะมาเป็นเมียของข้า แกไม่มีสิทธิ์!”
ฮิโรโตะไม่พูดพร่ำทำเพลง ชกเข้าไปที่หน้าของเรียวจนล้มคว่ำ
“จะห้าวก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง!...ข้าคือคนเดียวที่มีสิทธิ์ขาดในการตัดสินใจจำเอาไว้ด้วย...โชตะ!...สั่งสอนเพื่อนแกด้วยนะว่าอย่ามาหือ เดี๋ยวสวย!”
โชตะทำหน้าไม่ยี่หระกับเรื่องที่เกิด เพราะทั้งฮิโรโตะและเขาเองก็เป็นคนในมุมมืดของสังคมเฉกเช่นเดียวกัน โชตะเข้าไปพยุงเรียวขึ้นมา ไม่นานประโยคที่ออกจากปากฮิโรโตะก็ทำเอาเรียวหน้าซีด
“ข้าเปลี่ยนใจละ...หลังจากที่ข้าได้ผู้หญิงคนนั้นแล้ว ข้าจะเอามันไปขายให้พวกถ่ายเอวี”

******************************************