ขอแค่รักนิรันดร์

‘คุณพ่อบ้าน’ ดรณ์เรียกตัวเองอย่างนั้นเพราะเขาทำงานเป็นพ่อบ้านจริงๆ โดยมีหน้าที่ดูแลคุณหนูมิ่งกมลโดยตรง แต่มิ่งกมลกลับหลงรักเขา แม้อ้อนวอนขอรักจากเขาเพียงใด เขาก็ไม่เคยใจอ่อน

***************************************

ดรณ์เปิดประตูรถให้มิ่งกมลเข้าไปและรีบก้าวขึ้นรถ เขาติดเครื่องรถขณะที่มองมิ่งกมลที่ยังยิ้มไม่หุบ พร้อมทั้งถอนใจเบาๆ “นี่มันอะไรกันครับคุณหนู”
“สองคนนั่นเข้าใจว่าพี่ดรณ์เป็นแฟนมิ่ง แล้วก็อยากจะทดสอบดูว่าพี่ดรณ์รวยจริงหรือเปล่าเลยพยายามชวนไปโน่นนี่นั่นค่ะ”
ดรณ์ขมวดคิ้วมุ่น “ควรบอกความจริงเพื่อนไปนะครับ ผมเป็นแค่พ่อบ้าน”
“วันนี้พี่ดรณ์ต้องเป็นแฟนมิ่ง อย่าเรียกมิ่งว่าคุณหนู” มิ่งกมลเอ่ยและยกสองแขนกอดอกไว้ ท่าทางว่าเขาต้องทำตามที่คุณหนูอย่างเธอสั่งเท่านั้น
“เห็นจะไม่ได้ครับ”
“พี่ดรณ์รับปากแล้ว”
ดรณ์เงียบ แม้จะไม่เห็นด้วยที่มิ่งกมลโกหกเพื่อนไปว่าเขาเป็นคนรัก แต่ก็ยังขับรถไปยังที่หมายที่พวกสาวๆ ตกลงกันไว้ มิ่งกมลอมยิ้มเมื่อเขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดชั้นใต้ดินของห้าง
“มิ่งจะซื้อเสื้อผ้า พี่ดรณ์ต้องจ่าย เลี้ยงข้าวด้วยนะคะ” มิ่งกมลเอ่ยขณะที่เปิดประตูรถออกไปเอง
และทุกครั้งที่แวะทานข้าวนอกบ้านหรือซื้อของ ดรณ์จะเป็นคนจ่ายเองทั้งหมด มิ่งกมลก็เลยคิดว่าพ่อของเธอให้บัตรกับเขาไว้หรือไม่เขาก็อาจจะออกค่าใช้จ่ายให้เอง ซึ่งมิ่งกมลก็สงสัยเหมือนกันว่าดรณ์เป็นลูกหลานคนมีอันจะกิน เพราะเวลาหยิบจับอะไรก็ไม่ได้คิดถึงราคาค่างวดเท่าไร...
ดรณ์ได้แต่มองตามและถอดเสื้อสูทออก ปลดเนกไทและคลายกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา เมื่อลงมาจากรถก็พับแขนเสื้อเชิ้ตทั้งสองข้างขึ้นไปจนถึงข้อศอกพลางมองนาฬิกาข้อมือไปด้วย
“อะไรอีกที่ผมต้องทำให้คุณหนู?”
“ยิ้มค่ะ” เอ่ยพร้อมทั้งเข้ามาคล้องแขนเขาและพากันเดินเข้าประตูเพื่อขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบน