หน้ากากดอกรัก

เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก
เธอคือผู้หญิงคนที่เขาทำร้ายจิตใจ
และเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาคิดถึงหากว่าจะแต่งงาน
เมื่อหน้ากากแห่งความแค้นหายไปจนสิ้นก็จะคงเหลือเพียงดอกรักที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจ
ความรักช่างทำให้เกิดเรื่องน่าอัศจรรย์ใจได้ตลอดเวลา
*************************************************************************************
เพลงยังคงเปิดวนซ้ำทว่าทั้งสองกลับยืนอยู่ที่เดิม เรียวปากหนาของจิรายิ้มละลานตาจนดารกาไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น หัวใจของดารกาเต้นสะท้านเมื่อเห็นใบหน้าของจิราใกล้เข้ามา ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาผะผ่าวที่แก้มจนเธอรู้สึกได้ แล้วที่น่ากลัวใจตัวเองยิ่งกว่าคือริมฝีปากของจิรากำลังจะประทับลงที่ริมฝีปากของเธอในวินาทีข้างหน้า
หลบสิ! ....หนีเร็วเข้า
ดารกาจิกเล็บลงบนฝ่ามือตัวเองให้มีสติจนก้าวถอยหลังออกมาจากอ้อมแขนของจิรา อาการตัวแข็งเป็นอย่างไรเธอเพิ่งเคยพบกับตัวเอง ในขณะที่จิรามองเธอด้วยสายตาคล้ายขบขันจนกระทั่งเป็นฝ่ายปล่อยมืออีกข้างแล้วยิ้มบางๆ ราวกับว่าเมื่อครู่เป็นแค่อุบัติเหตุไม่ใช่สิ่งที่เขาจงใจทำให้เกิดขึ้น
“ขอบคุณที่มาเป็นคู่ซ้อมให้นะดารกา”
เป็นครั้งแรกที่ดารกาไม่สามารถสบตาจิราได้จนเป็นฝ่ายก้มหน้าลงเสียเอง หัวใจพานเต้นแรงอย่างกับเพิ่งไปวิ่งมาอย่างไรอย่างนั้น พอเงยหน้าขึ้นจิรายังคงมองเธออยู่เช่นเดิมอย่างนี้ใครจะไปทนไหว
“ฉันไปก่อนนะคะ”
ดารกาหันหลังแล้วรีบวิ่งออกมาจากจิรา หญิงสาวหยิกแก้มตัวเองอย่างโมโหเพราะว่าลืมตัวไปใกล้ชิดเขา ทั้งที่ควรพาตัวเองห่างออกมา
จิรามองดารกาที่เดินเอียงไปเอียงอย่างกับน้ำในหูไม่เท่ากันก็ได้แต่ยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อครู่ถ้าดารกาไม่เป็นฝ่ายหยุด แล้วเขาล่ะจะหยุดตัวเองไหม คำตอบคือไม่ เพราะเขาจงใจทำแบบนั้น ไม่ใช่เพราะเผลอไปชั่วขณะ
*************************************************************************************
ดวินเข้ามาแย่งกล่องไปแล้วสั่งให้ดารกาเปิดกระโปรงท้ายรถ ใบหน้าของเธอยังคงสดใสราวกับวันแรกของฤดูหนาว รอยยิ้มประดับอยู่ตรงริมฝีปากของเธอเสมือนว่าที่ผ่านมามีเพียงเขาที่พยายามลืม ในขณะที่เธอลืมทุกอย่างหมดสิ้นในวันนั้น วันที่เธอเลือกไปกับคามิน หัวใจของดารกาทำด้วยอะไรหนอ
จิราสบถด่าตัวเองมากมายต่อจากนั้น ทว่าสายตายังคงเฝ้ามองสองพี่น้องช่วยกันยกกล่องพลาสติกอีกใบมาท้ายรถ เสียงหัวเราะของหญิงสาวดังเมื่อกระโปรงท้ายรถปิดลงมาเองทำให้เธอถลำเกือบล้ม มือของจิราที่กำลังกำพวงมาลัยเขม็งตึงด้วยความโกรธระคนปวดร้าวเมื่อเธอหัวเราะได้ทั้งที่เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไง เกินกว่าจะทนรับไหวจิราสตาร์ตรถแล้วขับผ่านดารกาไปให้เหมือนกับว่าเธอได้กลายเป็นอดีตที่เขาควรลืมได้แล้ว
ดารการู้สึกราวกับมีบางอย่างดึงดูดให้หันไปมองจนกระทั่งรถยนต์สปอร์ตสีดำสนิทขับผ่านไป โดยที่เธอไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าคนขับด้วยซ้ำ
“มองหาอะไรหรือพี่ดาว”
จิราใช่ไหม? ช่างเป็นคำถามที่แม้แต่ดารกายังส่ายหน้าให้ตัวเองเพราะมันจะเป็นไปได้ยังไง