心心相印 ลิขิตรักอ๋องนักรบ

ฟ้าดินคืออ้อมกอด รักจึงจะเป็นยาเยียวยาหัวใจ

ความเจ็บปวดเริ่มจางหายไปจนแทบไม่เหลือเพียงแค่นางปรากฏตัวตรงหน้าข้า
ข้าผู้ต้องทนอยู่อย่างไรซึ้งสีสันมาตลอด กับรู้สึกได้ถึงสีสันอีกครั้งเพราะนาง

เมื่อความเจ็บปวดจากการสูญเสียงพระมารดาไปต่อหน้าต่อตายังคงฝังใจ เขาจึงต้องปิดบังมันเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย
แต่เหมือนว่าความเจ็บปวดที่เขาพยายามปกปิดเอาไว้จะถูกนางมองออกจนหมดเสียแล้ว

“เจ้าอยากเรียกข้าว่าอย่างไรก็สุดแล้วแต่เจ้า”
“เช่นนั้นข้าก็จะเรียกท่านว่าหน้าน้ำแข็งเช่นเดิมก็แล้วกัน”
เอ่ยจบนางก็ถูกอวี้หลงมองมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก ทำเอานางอดที่จะหัวเราะออกมากับท่าทีของเขามิได้
“....”
“ข้าเพียงแค่เย้าท่านเล่นเท่านั้นอวี้หลง ท่านก็อย่าได้โกรธเคืองกันเลย”
“ข้าก็มิได้โกรธเคืองอันใดเจ้า”
“ขนาดมิได้โกรธเคืองท่านยังมองข้าตาเขียวเสียปานนั้นแล้ว หากโกรธเคืองข้าจริงท่านไม่ใช้สายตาฆ่าข้าเลยหรือ”
“สายตาฆ่าใครมิได้ เจ้าจะมัวแต่กล่าววาจาเลอะเทอะไปทำไมกัน”
“วาจาข้าเลอะเทอะจริงเช่นเจ้าว่านั่นแหละ คนเราเลอะเทอะบ้างคงมิตายหรอกกระมัง จะให้ข้านิ่งเฉยไร้อารมณ์เช่นท่านคงมิได้จริงๆ หรือถ้าทำได้มินานคงขาดใจ”