จองใจนาง เล่ม 2 (จบ)

เมื่อด้ายแดงผิดเส้นร้อยรัดสองหัวใจที่ไม่ควรข้องเกี่ยว
นำพาว่าที่พระชายารัชทายาทแห่งต้าหานสู่อุ้งมือปิศาจแดงแห่งกองโจรทมิฬ
ก่อเกิดรักต้องห้ามระหว่างองค์หญิงน้อยแห่งลี่ชิวกับจอมโจรหนุ่ม
เมื่อถึงวันที่โชคชะตาบีบคั้นให้นางต้องกลับสู่วังหลวงต้าหาน
หนทางเลือกใดที่นางควรจะเลือกให้กับรักครั้งนี้…หน้าที่หรือหัวใจตน!
-----------------------------
“หากพวกเจ้ามาตามหาองค์หญิงว่าที่พระชายาในองค์รัชทายาท เรายืนอยู่ตรงหน้าพวกเจ้าแล้ว จงหยุดสังหารชาวบ้านต่อหน้าเรา แล้วส่งคนไปบอกทหารที่ค่ายให้ถอนกำลังกลับมา...เดี๋ยวนี้!” ท่ามกลางความเงียบ เสียงหวานทรงอำนาจพลันออกคำสั่งขึ้น
“กระหม่อมคงไม่อาจทำตามพระประสงค์ คำสั่งจากเบื้องบนบอกให้สังหารทุกคนที่นี่ให้หมด”
แม้จะกล่าวเช่นนั้นเฉาปางก็สั่งทหารให้หยุด เขาก้าวเดินไปถวายเคารพโซ่วซาถิงในชุดหญิงสาวชาวบ้านที่ยังคงความสง่างามราวเทพธิดาไม่เปลี่ยน
“ถ้าเช่นนั้น…เจ้าก็จงเลือกเอาระหว่างการพาเราที่ยังมีชีวิตอยู่กลับไปวังหลวงต้าหาน หรือ…”
มีดสั้นประจำตัวถูกชักขึ้นจ่อคอจนเลือดไหลซึมจากแรงกด สร้างความพรั่นพรึงให้กับผู้คนทั่วทั้งบริเวณ เฮ่อหลานชิวที่ผวาเข้าเกาะขาผู้เป็นทั้งนายและสหายหมายห้ามปราม แม้รู้ดีว่าไม่อาจห้ามในสิ่งที่ตัดสินใจแล้ว
ชางเกอยืนนิ่งตะลึงมองผู้ที่ยินยอมเอาชีวิตตนเองเข้าแลกกับชาวบ้านและชาวค่าย เช่นเดียวกับเฉาปางที่ทำอันใดไม่ถูกนอกจากลนลานร้องห้าม
“อย่าพ่ะย่ะค่ะ!”
“เจ้ามีเวลาไม่มากนักในการตัดสินใจ หากไม่ทำตามที่เราบอก เจ้าจะได้เพียงร่างไร้วิญญาณของเรากลับไปเท่านั้น” นางยังคงบอกด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ราวกับประโยคที่หลุดจากปากมิได้เป็นความเป็นความตายของตนเอง
“วางมีดลงก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ แล้วกระหม่อมจะทำตามรับสั่ง”
“เจ้าไม่อยู่ในฐานะที่ต่อรองได้ ทำตามที่เราบอก…เดี๋ยวนี้!”
สั่งพลางกดปลายมีดลึกขึ้น เลือดไหลอาบลงเปรอะเปื้อนชุดเป็นภาพที่เด็ดเดี่ยวทว่างดงามชวนซาบซึ้งยิ่งนักในสายตาของเหล่าชาวบ้านที่ล้วนหวีดร้องพยายามห้ามปราม