อโยธยาที่รัก

อโยธยาที่รักเป็นภาคต้นของ เกาหลีที่รัก
เรื่องราวในช่วงสี่ร้อยปีก่อนที่จะเข้าสู่ยุคดิจิตอล ความเป็นมาเป็นไปของเสียงที่ดังแว่วอยู่ในหัววายุและแทฮา รวมถึงชะตากรรมในยุคก่อนที่คนทั้งสองจะพบกันอีกครั้ง จะถูกเปิดเผยในเรื่องนี้
ทั้งนี้ทั้งนั้น ลำดับการอ่านก็ยังเป็นเช่นเดิม คือควรอ่าน เกาหลีที่รัก ก่อนที่จะอ่านเรื่องนี้

(สำหรับผู้ที่มีเรื่องเกาหลีที่รักอยู่แล้ว สามารถอ่านเรื่องนี้ได้ฟรีนะจ๊ะ)

**************************************************************
เสียงอื้ออึงดังระงมนอกเรือน ทำเอาพระยาราชภักดีฯแลพันจันทณุมาศถูกปลุกจากนิทรา ครั้นออกมาที่ชานเรือน ต่างตกใจกับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า
ไฟโหมกระหน่ำจนบริเวณนั้นสว่างไสวไปด้วยเปลวเพลิงที่ลุกท่วม
อีกด้าน ฝ่ายพระรามคำแหงแลลูกน้องก็ลอบขึ้นมาบนเรือน ขนทรัพย์สมบัติใส่ห่อผ้าเป็นการใหญ่
พระยาราชภักดีฯจ้องดูโรงครัวที่กำลังลุกไหม้อยู่ไม่นาน รู้สึกผิดสังเกตว่าจู่ ๆ ไฟจะลุกไหม้ได้เช่นไร เห็นจะมีผู้มิหวังดีเป็นแน่ จึงรีบเข้าไปยังห้องเก็บสมบัติ เห็นชายฉกรรจ์ปกปิดหน้าตาอยู่ห้าหกคนกำลังขนสมบัติของตนไป จึงเข้าต่อสู้
พระรามคำแหงเห็นท่าไม่ดี เอาดาบแทงลูกน้องของตนผู้หนึ่ง แล้วผลักไปขวางพระยาราชภักดีฯ เอาไว้ จากนั้นจึงได้เอาไต้จุดไฟเผา จนห้องเก็บสมบัติเต็มไปด้วยเปลวเพลิง แล้วกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่าง
**************************************************************
ยามค่ำคืน ดวงรัตติกรกระจ่างส่องแสงสว่างผ่านช่องหน้าต่างกระทบร่างของหญิงสาวที่นอนอย่างเดียวดายในห้องว่างของเรือนทาส
ยูแทฮาได้ไข้หนัก เม็ดเหงื่อน้อยใหญ่นับไม่ถ้วนผุดขึ้นเต็มหน้าผาก นอนหอบหายใจรวยระริน
แม่หญิงโชซ็อนรู้สึกทรมานเพราะพิษไข้ คิดถึงพระยาราชภักดีฯจับใจ น้ำตาแห่งความเศร้าไหลจากหางตาหยดลงข้างใบหู เสียงร้องไห้กระซิกดังแผ่วด้วยเธอพยายามอดกลั้นไว้มิให้ผู้ใดได้ยิน
อึดใจ กลับสัมผัสได้ถึงมือหยาบกร้านหากแต่อบอุ่น ลูบไปตามแก้มขาวนวล แลเสยผมของเธออย่างแผ่วเบา
ครั้นลืมตาขึ้นปรือ ก็เห็นเป็นเจ้าคุณราชภักดีฯกำลังมองลงมาที่เธอ
“ท่านเจ้าคุณ...นี่ฉันได้ไข้จนถึงกับฝันเห็นหน้าท่านเจ้าคุณเลยหรือนี่?”
ยูแทฮากล่าวน้ำเสียงแหบพร่า รับรู้ได้ถึงรอยยิ้มจางของคนที่มองลงมา เม็ดเหงื่อบนใบหน้าของเธอถูกผ้าเนื้อนุ่มชุบน้ำหมาดเช็ดออกไปจนสิ้น แลผ้าหมาดผืนใหม่หอมกลิ่นดอกไม้จางก็ถูกวางลงบนหน้าผากของเธอยังความสบายตัวให้บังเกิดขึ้น
กลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกไม้ ความเย็นของผ้าลดพิษไข้ แลสัมผัสอันอบอุ่นของชายตรงหน้า ทำให้ยูแทฮาสบายขึ้น หลับตาลง หมายพักใจเพียงครู่
“แม่พักผ่อนให้สบายเถิดนะ คืนนี้ฉันจะดูแลแม่เอง”
ยูแทฮาลืมตาปรือขึ้นอีกครั้ง
“ถึงจะเป็นเพียงความฝัน แต่สำหรับฉัน นี่เป็นฝันที่มีความสุขที่สุดเลยเจ้าค่ะ”
*************************************************************
“ท่านเจ้าคุณของฉันเป็นคนดี ในกาลภายภาคหน้า หากท่านโจยังจะก่อกรรมทำเข็ญไม่เลิกรา ผลแห่งกรรมนั้นจักคืนสนองเองเจ้าค่ะ”
พระยาราชภักดีฯจ้องเข้าไปในแววตาของยูแทฮารู้สึกชื่นชม อึดใจก็พยุงหญิงสาวขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขน
“ทะ...ท่านเจ้าคุณจะทำกระไรเจ้าคะ ประเดี๋ยวคนอื่น ๆ ในเรือนมาเห็นเข้าจักทำให้ท่านเจ้าคุณเสื่อมเสียได้นะเจ้าคะ” ยูแทฮาหันรีหันขวางสีหน้าตกใจที่ถูกกอด
“เรื่องที่ฉันคุยกับหมื่นศรีเทพฯ ไว้คุยกันวันหลังเถิด...เมื่อตะกี้แม่พูดว่ากระไรนะ...ท่านเจ้าคุณของฉันรึ?” พระยาราชภักดีฯกอดหญิงสาวแน่นขึ้น เอียงหน้าจ้องตาหญิงสาวยิ้มกรุ้มกริ่ม