วิวาห์ร้าย(เกือบ)ไม่รัก

มีนามองน้องสาวผ่านกระจกบานนั้นแล้วยิ่งเม้มปาก อิจฉาในวาสนาของน้อง เธอเองอายุจะเข้าสามสิบปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมาขอสักที โดนน้องที่ขี้เหร่กว่า เป็นเบี้ยล่างมาตลอดตัดหน้าออกเรือนไปก่อนแบบนี้ มันเจ็บจี๊ดไปทั่วกระดองใจ
ส่วนมารดาของเธอก็มองลูกสาวคนเล็กที่ตอนนี้เปลี่ยนจากผ้าขี้ริ้ว กลายเป็นผ้าแพรเนื้อดี ปักดิ้นทองอร่าม เห็นแล้วก็น้ำตาคลอเบ้า ปลาบปลื้มใจ
มีโชคดีกับเขาเสียทีนะยายมล ลูกแม่ นางสุนันท์รำพึงในใจ
เมื่อจัดการเรื่องชุดที่จะใส่เข้างานวิวาห์ในวันพรุ่งนี้ เรียบร้อย มลชนกก็ถอนหายใจพรูใหญ่ หันไปยิ้มกับเชอร์รี่ที่ดูท่าทางสนุกสนาน ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หยิบชุดนั้น ชุดนี้มาทาบตัวญาติ ๆ ของเธอ พลางพูดไปหัวเราะสดใสไป
“พี่ว่าเราทั้งหมดออกไปหาซื้อของฝากสำหรับตัวเองกันเถอะ” มลชนกชวนทุกคนไปข้างนอกกัน
“ดีเลยพี่มล เชอก็อยากได้สร้อยเส้นใหม่ ให้เข้ากับชุดพรุ่งนี้พอดี” เชอร์รี่ออกอาการเริงร่ากว่าเก่า
“จ้ะ” เธอก็ได้แต่ยิ้ม