หมอกรัก

คนที่ไม่เคยหยุดพูดเวลาอยู่เวลาอยู่ด้วยกัน ตอนนี้หมดฤทธิ์ไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะร้องไห้มากไปรึเปล่า หรืออาจจะตามประสาคนไม่เคยนั่งรถไกลๆนั่นล่ะ ... หมอกปัดปอยผมที่ระข้างแก้มขาวๆให้ คนเจ้าน้ำตาของเขาหลับตาพริ้มเหมือนไร้ร่องรอยความกังวลใดๆ ต่างกับเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนนี้ลิบลับ

นึกไปแล้วก็น่าขำ แค่บอกว่าดื้อคำเดียวถึงกับร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

“หน้าตาไม่ดื้อสักหน่อย แต่จริงๆดื้อกว่าเด็กอีก”

เขาพึมพำอยู่คนเดียว จับดูมือเล็กๆนั้นก็รู้สึกว่าเริ่มเย็น ก็เอื้อมไปหมุนปรับอุณหภูมิให้ ขับมาเกือบสองชั่วโมง จนเวลาล่วงเลยผ่านครึ่งวัน กระเพาะน้อยๆก็เริ่มทำงาน และปลุกให้คนที่นอนคุดคู้ดูสบายให้กะพริบตามองคนขับปริบๆ ... มองอยู่นานจนเจ้าตัวหันมาสบตาด้วย

“พี่หมอก อยากเข้าห้องน้ำค่ะ หิวแล้วด้วย แวะปั๊มได้มั้ยคะ”

“ตื่นแล้วเหรอ รอหนึ่งนาทีนะ เดี๋ยวแวะข้างหน้านี่แล้ว”

“ค่ะ”

ร่างบอบบางขยี้ตารอไม่นาน พี่หมอกก็เลี้ยวเข้าปั๊มที่ใกล้ที่สุดให้ทันที ... พอเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็มายืนเฝ้าอยู่ข้างนอกเหมือนเฝ้าเด็ก

“กลัวหายเหรอคะ”

“หายไปเรื่องใหญ่เลย”

เขาส่งยิ้มให้ หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่รู้สึกหวั่นไหวยามที่เขามองมา ...

และยังไม่ทันจะคิดไปเรื่องอื่น จู่ๆมือนั้นก็เอื้อมมาคว้าไปจูงไว้ มืออบอุ่นที่ชินมาตั้งนาน ... วันนี้มันอุ่นและรู้สึกเหมือนกำลังปกป้องเธออยู่

“เอ่อ” พระจันทร์เหมือนจะอึกอัก ... ต้องทำไงดีล่ะเนี่ย ก็เขินเหมือนกันนะ

“ไม่ต้องกลัวหรอก ที่นี่คงไม่มีใครรู้จัก จับได้”

คนที่คิดจะเอ่ยถามก็พับคำถามเก็บไปทันที ... หมอกรู้ว่าคนตัวเล็กหมายถึงอะไร มองแววตาเขาก็เห็นทะลุปรุโปร่งแล้ว

“อายรึเปล่า หรือไม่ชอบก็บอกนะ”

สาวน้อยส่ายหน้าเบาๆ นึกค้อนในใจว่าเขายังจะมีหน้ามาถามอีก ... เรื่องแบบนี้ไม่ต้องถามให้เขินได้ไหม อยากจับก็จับไปซี่

“พี่หมอก ขอเข้าเซเว่นก่อนได้มั้ยคะ จะซื้อของหน่อย”

“เอาสิ”

แล้วเขาก็จูงนำไปไม่อิดออด ตอนนี้ไม่ได้มีถ้อยคำหยอกเย้าเหมือนเดิม ต่างคนเหมือนตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

... หยุดเวลาได้ไหม เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆได้ไหม ...

หัวใจของเธอ ตอนนี้มันอบอุ่นอย่างที่เคยเป็นมาตลอดยามที่อยู่ข้างๆเขา

หัวใจของเขา ตอนนี้มันก็เต้นผิดจังหวะอย่างที่เคยเป็นมาตลอดเหมือนกัน