พิษ

“เขาไม่ใช่ลูกของคุณ”
“จะไม่ใช่ได้ยังไง หน้าเหมือนกันซะขนาดนี้”
คราวนี้ตนุภัทรไม่ว่าเปล่าแต่โฉบอุ้มเจ้าตัวเล็กที่แอบยืนมองผู้ใหญ่ทะเลาะกันตาแป๋วได้สักพักมาไว้ในกอดอ้อม เขายิ้มชอบใจเมื่อได้เห็นสีหน้าตื่นๆ ของมาธวี
“แม่พาย...”
“น้องต่อ! ปล่อยลูกฉันนะ ปล่อย!”
ร่างผอมพยายามเข้ามายื้อยุด ทว่ากลับช่วยอะไรไม่ได้นอกจากมองเด็กชายตัวน้อยดิ้นรนยึกๆ ยักๆ ด้วยกลัวพลัดตกลงมา มือน้อยที่คอยทุบผู้ชายร่างสูงเพื่อประท้วงขออิสรภาพจึงกลายเป็นเกาะกุมไว้ในยามร่างผอมพุ่งเข้ามาดึง
“โอ๊ย!!!” เจ้าตัวเล็กร้องเสียงหลง
ผู้ใหญ่ทั้งสองตกใจกันโดยถ้วนหน้าโดยเฉพาะมาธวี หล่อนหน้าซีดหน้าหดเมื่อเห็นแก้วตาดวงใจร้องด้วยความเจ็บปวด
“แม่พายขอโทษครับ น้องต่อเจ็บมากไหมลูก”
พอเห็นลูกเม้มปาก ร้องไห้แบบไม่มีเสียง น้ำตาของหล่อนก็พลันร่วงหล่น เจ็บแทบขาดใจยามมือของคนร่างสูงเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้หล่อนอย่างอ่อนโยน ชั่วขณะหนึ่งหญิงสาวเคลิบเคลิ้มไปกับเขา หากพริบตาที่รอยยิ้มปรากฏบนมุมปากของคนร่างสูง ตอนนั้นคล้ายกับมีบางอย่างจุดประกายให้สมองทำงานร้องค้านเสียงของหัวใจ
หลอกลวง!
เหมือนดังเช่นครั้งหนึ่งที่เขาเคยทำได้สำเร็จ และผลงานของเขาก็ทำเอาหล่อนเจ็บจนหัวใจกลัดหนอง แม้จะรักมากเท่าไหร่ แต่หากวันใดวันหนึ่งหล่อนมีโอกาสได้ทำให้เขาเจ็บบ้าง...ไม่ต้องถึงขั้นเจ็บเท่าที่หล่อนเคยเจ็บหรอก แค่เพียงน้อยนิด...ความเจ็บเพียงนิดเดียว หล่อนก็จะไม่ลังเลที่จะหยิบยื่นให้เขา!