เหลี่ยมรักบัลลังก์ทราย

หญิงสาวโมโหเขามากจนพลาดทำในสิ่งที่ทำให้เจ้าชายซาราฟหรือแม้แต่ตัวนางเองไม่คิดว่าตัวเองจะกล้า ด้วยการคว้าท่อนแขนแข็งแรงมากัดเสียจมเขี้ยว
ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่ตกใจหรือเพราะไม่คิดจะทำอะไรตั้งแต่ต้น วรกายสูงใหญ่ถึงได้เอาแต่นิ่งเฉยไม่ได้สะบัดแขนออก แต่คล้ายยอมให้อีกฝ่ายทำร้ายเอาดื้อๆ จนเมื่อทาสสาวแน่ใจว่าอีกฝ่ายได้เลือดแน่แล้วจึงยอมปล่อยคมเขี้ยวออกจากท่อนแขนแกร่ง แล้วถอยห่างออกไปเช็ดริมฝีปากลวกๆ
“ได้เอาคืนแล้ว คงสบายใจขึ้นแล้วสินะ คราวนี้ถึงทีของข้าบ้างล่ะ!” เสียงเข้มที่ใครได้ยินเป็นต้องกลัวขนลุกขนชันนั้น ใช้ไม่ได้ผลกับคนที่เพิ่งทิ้งรอยเขี้ยว แต่ที่ทำให้เธอเย็นวาบไปจนถึงกระดูกสันหลังคือแววตาวาววามดำเข้มราวกับชีตาห์จ้องขย้ำเหยื่อมากกว่าที่ทำให้เธอกลัว
นัยน์ตาเข้มหรี่ลงอย่างมาดหมาย พุ่งเป้าไปที่ร่างเล็กที่หายใจหอบจนความอวบหยุ่นภายใต้เนื้อผ้ากระเพื่อม ส่งผลให้คนมองลำคอแห้งผาก เนตรคมกวาดไปทั่วกายสาวราวจะเก็บรายละเอียด จนคนถูกมองรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง สะบัดร้อนสะบัดหนาวราวกับเป็นไข้ ครั่นคร้ามต่อสายตาที่แฝงรังสีอันตรายจนเผลอเม้มริมฝีปากชมพูอ่อนด้วยความหวั่นใจ
หรือพระองค์กำลังคิดหาวิธีจัดการกับเธออยู่ แล้วอยู่ๆ คำบอกเล่าของเพื่อนนางกำนัลก็ลอยผ่านมาอย่างช่วยไม่ได้
“โทษของคนที่ทำร้ายเชื้อพระวงศ์ สำหรับที่นี่มีโทษสถานเดียวคือ...ประหารชีวิต!”