เสน่หา มาลิน

"เป็นไงครับคนขี้เมา จะเลิกร้องไห้ได้รึยัง"
เขาแนบหน้าลงถามคนที่นั่งซบหน้าอยู่กับซอกคออุ่นของตน มือเรียวโอบร่างอิ่มที่นั่งอยู่บนตักเอาไว้อย่างหวงแหน อยากจะปัดเป่าทุกอย่างที่เข้ามาทำให้เธอเศร้าออกไปให้หมด คนตัวเล็กกว่าส่ายหัวทุยไปมา ก่อนจะยืดตัวขึ้นให้ใบหน้าแดงก่ำของตน อยู่พอดีกับใบหน้าคมของเขา
"คุณหายโกรธลินแล้วใช่ไหม"
"ยังครับ จะหายก็ต่อเมื่อลินบอกก่อนว่าร้องไห้ทำไม"
มาลินยกมือขึ้นโอบใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ สายตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าหล่อใส เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองคิดถึงเขามากขนาดไหน เธอดีใจที่เห็นหน้าเขา จนลืมเรื่องที่ทำให้เสียใจก่อนหน้านี้ไปซะสนิท
"ทำไมคุณไม่ใช่ผู้ชายนะ ลินจะได้รักคุณ ไม่ต้องไปรักคนอื่น"
เธอบอกเสียงเครือ ตาคมเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา จับจ้องใบหน้าหล่อเหลา สัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วเบาและร่างกายที่เกร็งขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ นิ้วเรียวค่อยๆลูบไล้ไปตามเรียวแก้มและแนวกราม ปลายจมูกโด่ง จนมาถึงริมฝีปากสีสดน่าอิจฉา ใบหน้าที่เคยพร่ามัวก่อนหน้านี้ชัดเจนจนเธอตกใจ ไม่รู้ว่าหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจก่อนหน้านี้หายไปไหน แววตาหมองเศร้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นหลงใหลโดยไม่รู้ตัว
"คุณหล่อจัง"

*ฝากเสน่หามาลิน นิยายเรื่องที่สองของชนนเนษฐ์ด้วยนะคะ