กาวน์ลวงรัก

ชาติก่อนไปทำบาปอะไรไว้กันนะ ชาตินี้ถึงได้ถูกเขาจองเวรไม่หยุดหย่อน โอปป้าบ้าเลือด อาจารย์แพทย์สุดหล่อ สุดเขี้ยว ราวน์โหด สอบเหี้ยมเลื่องลือกันทั่วโรงพยาบาลทุกคนต่างหลีกให้ห่าง มีแต่เธอนี่แหละที่ไม่ว่าจะหลบไปมุมไหนก็ไม่เคยพ้น โดนจิกกัดจนพรุนไปหมดแล้ว

“ปล่อย”
เธอเกลียดเขาพอกันกับเกลียดตัวเอง เกลียดที่โง่มองพัตเตอร์ไม่ออกจนทำร้ายน้อง เธอสับสนและอยากจะหาที่เงียบๆร้องไห้ให้สาใจ มือสะบัดคนที่กอดอยู่เต็มแรงแต่ไม่หลุด

“ทำไม...เสียใจที่ปลาหลุดมือเหรอ...จำใส่สมองน้อยๆของคุณเลยนะถ้าเด็กผมเกรดตก หรือมันเป็นบ้าขึ้นมานั่นมันเป็นเพราะคุณเป็นเพราะความขี้อ่อยของคุณ ไม่รักแล้วให้ความหวังไปทั่ว หน้าไม่อายจริงๆ”

พอเขากระซิบถ้อยคำโหดร้ายด้วยน้ำเสียงหยามเหยียดจบ ก็ปล่อยมือผลักให้เธอออกไปยืนห่างๆทันที บุษศราสะอื้นเงยหน้ามองคนใจร้ายที่จ้องมาเหมือนจะฉีกเนื้อเธอแล้วน้ำตาพังลงมาระลอกสอง

“ถ้าฉันมันแย่ก็อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามาทำให้ชีวิตฉันยุ่งเหยิงไปกว่าที่เป็น”

“ไม่ถูก...เพราะคุณมันแย่ผมถึงต้องเก็บไว้ข้างตัวไง...มาเน่าตายในมือผมนี่แหละอย่าได้คิดจะใช้ชีวิตสุขสบายจากการหลอกเด็กเล่นไปวันๆได้อีกเลย”

“ฉันเกลียดคุณ”

“ไม่ได้ขอให้รัก”

เขาตอบหน้าตาเฉย บุษศรากำมือแน่นเจ็บจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่ปาดน้ำตาแค้นๆแล้ววิ่งหนีไปด้วยความคับแค้นที่แน่นอก

กันต์ชนินทร์ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเลือดที่ร้อนกรุ่นเริ่มเย็นลงทีละนิด นั่นทำให้ได้สติคิดว่าพูดอะไรออกไปแล้วบ้างแต่ก็สายไป พอหันกลับไปหาเธอก็หายไปจากลานจอดรถแห่งนั้นแล้วไม่เหลือแม้แต่เงา