ใต้ปีกเขมิกรณ์

ตอนสิบขวบแกบอกฉันว่าแกอยากมีแฟนเป็นนักบินที่ขึ้นบินโชว์ในงานวันเด็ก
ฉันบอกแกว่าไม่มีทาง เพราะนักบินพวกนั้นไม่สนใจเด็กกะโปโลอย่างแกหรอก
แกโกรธจนร้องไห้วิ่งหนีไป ฉันยังจำได้ดี
ที่จะบอกคือถ้าตอนนี้แกยังยืนยันคำนั้นอยู่ ฉันอยู่ตรงนี้นะ


“พอแล้วแม่ เดี๋ยวไขมันก็อุดตันเส้นเลือดขิมหรอก”
กุมาริกามองไข่ลวกใบที่ห้าที่แม่อรตอกลงในถ้วยมื้อเช้าของสามีอย่างตกใจ แม่อรหันมาค้อนยอมหยุดมือ หยิบซอสกับพริกไทยมาเยาะแล้วเลื่อนชามให้ลูกเขย
“กินเยอะ ๆ คุณขิม”
“ของธูปล่ะแม่”
“แกไม่ได้ออกแรงไม่ต้องกิน”
“แค่ก แค่ก โอ๊ยแม่”กุมาริกาสำลักน้ำที่กำลังดื่มจนหน้าดำหน้าแดง เขมิกรณ์ยื่นกระดาษมาเช็ดปากให้
“ฉันพูดอะไรผิด ตื่นก็สายไปจ่ายตลาดก็คุณขิมไป ล้างผักให้แม่ก็คุณขิมล้าง นั่งกินนอนกินไม่ออกแรงก็อด”
คนที่หน้าแดงเพราะคิดไปไกลหันไปค้อนแม่ตัวเองอย่างงอนไม่หาย เขมิกรณ์หัวเราะ เธอหันดวงตากลมไปค้อนเขาต่อ
“สนุกเหรอ”เขาส่ายหน้าไม่ไยดีกับความพาลพาโลนั้น
“กินข้าวเถอะ ถ้าอยากกินไข่ลวกก็มาตักเอา ไม่ได้ว่าอะไรแต่กินแล้วอาจจะต้อง ออกแรง บ้างนะ”
กุมาริกาเขินจนหน้าแดงทำปากยื่นเพราะโมโหเขา ชายหนุ่มเพียงแต่ยิ้มรื่นเริง พอแม่อรหันหลังให้กุมาริกาเริ่มตักข้าวต้มขึ้นรับประทาน ชายหนุ่มเอาศอกกระทุ้งแขนให้เธอหันมาแล้วพยักหน้าให้เอียงหน้ามาหา เขาเอาช้อนตักลงกลางไข่แดงของไข่ลวกแล้วกะพริบตาใส่
“อันนี้แค่ทดลอง กลางคืนน่ะของจริง ยังไงแกก็ไม่รอดคืนนี้หรอกบอกเลย”กุมาริกาฟาดแขนล่ำนั้นดังเผียะ แม่อรหันมาล้งเล้งใส่ทันทีเช่นกัน
“เจ้าธูป ไอ้ลูกคนนี้ ดีแต่รังแกผัว ประเดี๋ยวก็ฟาดเสียหรอก”กุมาริกาวิ่งหนีไปหลบหลังตัวปัญหาแต่ไม่วายงอแง
“แม่ไม่รักธูป ธูปจะฟ้องแม่แข แม่รังแกธูป”เขมิกรณ์หัวเราะลงลูกคอ แม่อรหน้าม้านนึกอยากจะหยิกก็ไม่กล้า คุณหญิงแขเองรักเจ้าธูปมากขืนตีมันเป็นรอยได้โดนดุเอาแน่ยิ่งคิดยิ่งแค้น
“ไอ้ลูกคนนี้นี่”กุมาริการัดคอสามีที่ตักไข่เข้าปากอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างจนตาเหลือก
“เอาซิ ถ้าแม่เข้ามานะธูปจะรัดคอเจ้าขิมให้ตายเลย”
“ไอ้ลูกบ้า ไอ้ลูกประหลาดโอ๊ย ฉันจะเป็นลม”แม่อรโยนตะหลิวที่ติดมือมาลงในกระทะที่เดิมแล้วนั่งลงเก้าอี้ตัวใกล้ทำท่าปวดหัว เขมิกรณ์ดึงมือภรรยาออกจากคอไม่วายกัดหลังมือไปคำหนึ่งเพราะมันเขี้ยว
“ดื้อจริงแม่คุณเอ๊ย มานั่งกินข้าวดี ๆ จะพาไปเที่ยวแล้ว”นั่นล่ะกุมาริกาถึงได้ยอมนั่งลงในที่สุด