ภูไพร

"ปากว่าตาขยิบปิ๊บๆ"
เสียงห้าวดังลอยตามหลัง กวนอารมณ์ขุ่นมัวให้ข้นคลั่กมากยิ่งขึ้น
มันเพราะ ค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเรียกร้องเสียจนเธอแทบไม่ได้นอน เช้าขึ้นก็ถูกลากตามมาชายแดนด้วยจนได้ โดยที่เขาไม่สนว่าเธออยากมาไหม เธอมีเรียนหรือเปล่า
"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ตลอดแต่จอดด้วยไม่ยอมให้หยุดทุ้ก...ที แบบนี้ใช่มั้ยที่ตรงกับสุภาษิตไทย"
เธอสุดทนฟัง หันขวับกลับไปจ้องจิกคนตาใสที่ใส่จริตจะกร้านว่าบ้องแบ๊วปานลูกหมาชิวาวา แต่ขอโทษทีเหอะอย่างเขาน่ะ มันไดร์วูลฟ์ปิศาจชัดๆ
"คุณภูไพร!"
"คร้าบ ยาหยี เรียกเสียงดังแบบนี้ อยากจะเล่นต่อคำกันอีกสักทีสองทีเหรอจ๊ะ"
ตีหัวหมาสักทีจะผิด พรบ. คุ้มครองสัตว์ปรับหรือจำนะ หรือทั้งจำทั้งปรับ เธอจะได้คำนวณเงินถูก
หน้าระรื่นชื่นทรวงในแบบที่ว่าคงไม่เคยรู้จักคำว่าสามัญสำนึก ทำให้ปอสะบัดหน้าหนี ก้าวเท้าเร็วๆ หวังจะอยู่ให้ห่าง กับคนพรรค์นี้ พูดอะไรด่าคำไหนจะสะทกสะท้านสะเทือนต่อมสำนึกมั่งหรือเปล่าเหอะ เพราะฉะนั้นอย่าเสียเวลามาคิดหาคำด่าให้ไมเกรนรับประทานดีกว่า
“อ๊ะๆ ยาหยีจ๋า คิดชื่นชมกันในใจอยู่เหรอจ๊ะยาหยี”
คนหน้าด้าน เอ๊ะ! รึจะเรียกว่าหมาหน้าด้านดียังตามมาหลอกหลอนยิ่งกว่าผีจูออน
แต่ทำไมนะ แทนที่จะโกรธเกลียดเขา ใจเธอกลับกระตุกไหวๆ หน้าร้อนวูบวาบ กระดากเขินกลัวคำพูดพวกนั้นจะดังไปถึงเขื่อนที่เดินนำหน้า
ภูก้าวเร็วๆ ขึ้นมาขวางหน้า ยิ่งได้เห็นหน้าหงิกงอของคนตัวหอม เขายิ่งหัวเราะร่วนอย่างชื่นอกสมใจ โน้มหน้าลงไปใกล้ เธอผงะถอยจิกตาจ้องกลับมา ถ้าเธอเป็นไก่ รับประกันได้ เขาพรุน! ทั้งตัว
“แล้วไอ้ต่อมสามัญสำนึกที่ว่าน่ะพี่ไม่มีหรอกนะคะ มีแต่ต่อมหื่น ยิ่งยาหยีเดินบิดก้นหนีพี่ก็ยิ่งตื่นจ้ะ ตื่นทั้งตัว ทั้งแท่ง”