ดาวประดับดิน [SHE]

น้ำจิ้ม


“ตกลงคุณน้องดาวต้องการอะไรจากผมกันแน่ครับ”

ปัถพีเอ่ย ขณะยืนจ้องมองคนจงใจเอาเรื่องมาให้ตาไม่กะพริบ สองเท้าเปล่าเปลือยและขาวบางก็ค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเขาอย่างท้าทาย ด้วยรู้ดีว่านี่เป็นถิ่นของตัวนั่นเอง

“ก็ไม่อะไรร๊อก นอกจากตัวเองต้องขอโทษเค้า”

“เรื่องอะไรครับ”

แม้จะรู้ดีว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร แต่ก็ยังอยากตีหน้าเซ่อใส่พร้อมกับยิ้มกวนๆ ชวนให้คนจงใจเอาเรื่องมาให้ ขุ่นเคืองขึ้นมาไม่น้อย แล้วก้าวเดินไปอีก ก่อนจะพ่นถ้อยคำที่ตัวเองก็ไม่กล้าจะพูดตรงๆ ออกมา

“ทำไมต้องให้บอกด้วยล่ะ ในเมื่อตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ รีบๆ ขอโทษเค้ามาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นมีเรื่องแน่”

และนั่นก็ทำให้คนตัวใหญ่กว่า ยิ้มร่าด้วยความขำ สายตาคมกริบนั้น ก็จับจ้องไปยังใบหน้าสวยใส แก้มขาวกำลังแปรเปลี่ยนเป็นแดงอย่างเห็นได้ชัด เขาก้าวเข้าไปหาโดยไม่สนใจในระยะห่างที่เคยกะเกณฑ์ไว้ แล้วโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาไปใกล้ๆ ก่อนกระซิบอย่างคนถือไพ่เหนือกว่าว่า

“ทำไมผมจะต้องขอโทษด้วยครับ ในเมื่อ...” เขาหยุดยิ้ม และเป็นยิ้มที่ทำเอาคนจงใจเอาเรื่องมาให้ไม่ชอบสักนิด

“ในเมื่ออะไร”

เลยถามเสียงดังนิดๆ ทว่าเขากลับยังไม่ตอบ แต่ยิ้มอย่างคนมีชัยเหนือกว่า แล้วโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ยิ่งกว่า

“ก็ในเมื่อ สามตบ สองจูบ เท่ากับเจ๊าพอดี แบบนี้ผมว่าก็แฟร์แล้วนะครับ หรือถ้าคุณน้องดาวไม่พอใจ จะไปฟ้องใครก็ได้ครับ ผมไม่กลัวอยู่แล้ว"

สิ้นคำ คนที่คิดว่ามีชัยในยกนี้ ก็ถอยห่างออกไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้คนจงใจเอาเรื่องมาให้ขุ่นเคืองอย่างที่สุด วินาทีนั้นเอง ที่สติขาดหายไป อะไรที่อยากทำเมื่อครั้งยังเด็กแล้วทำไม่ได้ ใจเลยรีบบัญชาสองเท้าให้ก้าวเข้าไปใกล้ๆ เขา

“แฟร์ดีแล้วงั้นเหรอ แล้วแบบนี้ล่ะ แฟร์มั้ยไอ้พี่ดิน” แล้วเตะป๊าบเข้าที่ต้นขาของเขาอย่างแรง

“โอ๊ย!!!”

ทำเอาคนถูกเตะถึงกับร้องดังๆ แม้จะไม่ได้เจ็บมากมายนัก พอมองไปยังเจ้าของเท้าก็เห็นยืนยิ้มร่าอย่างพึงพอใจ ที่มีโอกาสได้เอาคืนเขาบ้าง

“สมน้ำหน้า จำไว้นะ ว่าทีหลังอย่ามาเล่นกับน้องดาวอีก น้องดาวไม่ใช่เด็กๆ ให้พี่ดินแกล้งอีกต่อไปแล้ว ถ้าขืนแกล้งน้องดาวอีกล่ะน่าดู ชิ!!!”

ปัถพีมองตามคนขู่ฟ่อๆ ที่กำลังเดินลอยหน้าลอยตากลับทางเก่าด้วยท่าทีเปี่ยมสุข