ฝนปรายรัก เรื่องสั้นชุดรักปลายฤดู

“เดี๋ยวสิคุณ” วิสูตรเดินเข้ามาแล้วคว้าข้อมือหญิงสาวเอาไว้ รุ่งทิวาสะบัดมือเล็กน้อยแต่แล้วเธอก็ต้องหยุดเมื่อสัมผัสได้กับไออุ่นจากสัมผัสนั้น ปากที่กำลังจะอ้าเพื่อที่จะประทุษร้ายเขาทางคำพูด ก็เหมือนจะเบื้อใบ้ไปทันทีเมื่อเห็นสายตานั้น แล้วอาการที่ไม่กล้าสู้หน้าคนก็กลับมาอีก

“มีอะไรล่ะ ปล่อยมือก็ได้ฉันไม่หนีหายไปไหนหรอกน่า” กว่าที่หญิงสาวจะหาปากและเสียงของตัวเองเจอก็พบว่ามันนานและยากเย็นอยู่เหมือนกัน

“ผมจะจับเอาไว้ เพราะผมมั่นใจว่าหากผมจะเริ่มต้นพูดต่อไปคุณต้องหนีไปแน่ ๆ”

“เรื่องอะไรฉันจะต้องหนีคุณด้วย ปล่อยได้แล้ว” มือของเธอที่พยายามแกะมือของเขาที่เกาะกุมข้อมืออีกข้างของเธออยู่นั้นต้องหยุดไปเมื่อชายหนุ่มเอามืออีกข้างมาคว้ามันไว้ นี่ถ้ามีมืออีกข้างหนึ่งเขาคงจะประคองดวงหน้าเธอให้มองตรงมาที่เขาไม่ให้ก้มหน้าก้มตาหลบแบบนี้

“ก็ผมไม่มีความมั่นใจเสียเลยสิ ผมน่ะอุตส่าห์กล้าที่จะพูด แต่คนฟังน่ะกลับวิ่งหนีทุกที เมื่อคืนผมตัดสินใจแล้วว่าคนขี้ขลาดน่ะต้องจับมาตีเสียให้เข็ด”

“คุณจะตีฉันเหรอ” รุ่งทิวาเงยหน้าเขาแล้วทำสีหน้าตกใจ

“เอ จะทำดีไหมนะ ดูคุณสิเห็นเก่ง ๆ อย่างนั้นทีแท้ตัวก็เล็กนิดเดียว ดูข้อมือสิผมน่ะไม่กล้าบีบแรงเลยกลัวว่ามันจะเป็นรอยช้ำเสียเปล่า”

“แต่คุณบอกว่าคุณจะตีฉัน”

“ผมบอกว่าผมจะตีคนขี้ขลาดนี่นา แต่คุณไม่ได้ขี้ขลาดนี่” ดวงตาเขาเป็นประกายระยับนึกสนุกที่ได้แกล้งหญิงสาว

“ฉันไม่ได้ขี้ขลาด” ปากคอที่เริ่มสั่นของเธอบอกเขาออกไป

“ดีจังงั้นเงยหน้ามองผมสิ”

“แล้วไงล่ะพูดมาเร็วๆ สิ” รุ่งทิวากระแทกเสียงเงยหน้าขึ้นมาทำตาเขียวใส่เขา และแล้วชายหนุ่มก็เริ่มขบขันอีกครั้งทำไมผู้หญิงตรงหน้าช่างมีอาการน่ารักได้ใจเขาเสียยิ่งกระไร

“ผมชอบคุณ”