อดีตผูกใจ

“เนิส ฟัง…”

ไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมา นวินดาก็ฉุดตัวเองขึ้นจากความอ่อนแอ แล้วคว้ากล่องเค้กมาปาใส่หน้าเขาชนิดไม่ออมแรง จนเค้กช็อกโกแลตซึ่งฝึกทำเองเป็นครั้งแรกเลอะเปื้อนดวงหน้าหล่อเหลา บางส่วนก็เละเทะไม่เป็นชิ้นดีอยู่บนพื้น

“เจ็บไหม”

คนถามน้ำตาไหลพรากราวกับทำนบพัง เขาก็แค่เจ็บตัว แต่เธอนี่สิ ทั้งกายและใจแทบจะแหลกสลาย

“ถามว่าเจ็บไหม ตอบสิ! ตอบมา!” นวินดาตะเบ็งเสียงเขย่าคนตัวสูงกว่าอย่างน็อตหลุด

“เนิส…”

มือหนาเอื้อมแตะหวังปลอบประโลม ทว่านวินดากลับถอยหนี ติณห์ใจหายวาบ บางสิ่งบางอย่างบอกเขาว่าครั้งนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป เธอจะไม่มีวันหวนกลับมา

“เราเลิกกันเถอะ”

บอกเขาเสียงเรียบเย็นเจือกระแสร้าวราน ไม่คิดว่าวันแห่งการแตกหักจะมาถึงเร็วขนาดนี้

“ไม่นะ ฟังติณห์ก่อนนะเนิส”

ติณห์พยายามจะอธิบาย แต่นวินดาไม่ฟังคำแก้ตัวใดๆ อีกต่อไป เธอวิ่งออกจากห้องไปในทันที ทำให้คนที่อยู่ในสภาพไม่พร้อม ได้แต่ชกกำแพงระบายความอัดอั้นใจ ปล่อยให้เลือดไหลอย่างไม่แยแส เลือดชั่วๆ เอาออกซะได้ก็ดี

“โธ่โว้ยยยย!!”

สายตาอันว่องไวของมหภพทันเห็นร่างบางคุ้นตาในสภาพเท้าเปล่าวิ่งออกจากลิฟต์คล้ายคนสติหลุดก็ปรี่เข้าไปหา นวินดาเงยหน้าแดงก่ำขึ้นมามอง พอเห็นเป็นใครก็โผเข้ากอดแน่น ร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายใคร

เธอเจ็บ เจ็บเหลือเกิน…

ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนนะคะ