ชารา

เมื่อวิญญาณของบรรพบุรุษ
ถูกจองจำไว้ในกำไลแห่งความอัปยศ
สถิตอยู่เบื้องล่างต่ำสุดบนข้อเท้าของทายาทอริร้าย
เขาจึงต้องออกตามล่าหาตัวของนางผู้เป็นปัญหาของแผ่นดิน
ชารา นั่นคือชื่อของนาง

“ท่านโอลันเจ้าคะอย่าทำอะไรข้าเลย” นางกระถดกายหนีไปด้านบนจนแผ่นหลังติดกับผนังห้อง ขณะที่คนโยนก็ก้าวขึ้นมาอยู่บนเตียงเดียวกันอย่างช้าๆ สายตาของท่านไม่แสดงความเห็นอกเห็นใจแต่อย่างใด มือหนาจัดการแหวกสาบเสื้อตัวใหญ่ให้ออกจากกันแล้วโยนทิ้งลงข้างเตียง

“ไม่...” เสียงครางแผ่วเบาออกมาจากลำคอแห้งเผือด มองดูแผงอกหนาบึกบึนตรงหน้าอย่างสิ้นหวัง ด้านหลังของนางคือผนังห้อง ตรงหน้าก็คือกำแพงหนาจะหนีไปทิศทางใดได้อีกเล่า กระนั้นรีชาก็ยังอยากจะหนี นางพุ่งตัวไปด้านข้างเพื่อที่หวังจะได้ลงจากเตียง

ตุ้บ! เปล่าประโยชน์อันใด เมื่อร่างของนางถูกตะปบหล่นตุบอยู่บนเตียงเช่นเดิม ไม่เพียงเท่านั้นท่านโอลันยังก้าวเท้าข้ามมาคร่อมบนลำตัวนาง ก่อนจะดันข้อมือทั้งสองข้างให้ขึ้นสูงอยู่เหนือศีรษะ

“นี่คือหน้าที่ของเจ้ารีชา จำเอาไว้” น้ำเสียงทุ้มดังข่มขวัญนาง รีชาเบือนหน้าหนีไปด้านข้างอย่างหวาดกลัว ทว่าท่าทางนั้นกลับเป็นดั่งต้นตอพายุเพลิง เมื่ออีกคนแปลความหมายของมันว่า รังเกียจเดียดฉันท์!