เล่ห์รักพรางเงา

เมื่อแผนล่มงานหมั้นของแฝดสาวต่างขั้ว
กลายเป็นการพาตัวเองกระโจนเข้าสู่กับดักเสน่หา
ก่อความผูกพันกับชายหนุ่มผิดฝาผิดตัว
กว่าจะรู้ว่ารักผิดคน ก็ยากเกินกว่าจะถอนใจได้ทัน
...
...
...
“พี่รอมปล่อยก่อน แพรจะเช็ดผม”
พุทพิชชาพยายามดิ้นให้พ้นจากมือใหญ่ที่กำลังจะหลอมตัวเธอให้ละลายไปกับตัวเขา
“ให้พี่ทำให้เถอะ ถือว่าแทนคำขอโทษที่พี่เคยทำตัวไม่ดี พูดจาให้เราไม่พอใจ” เขาดึงผ้าเช็ดผมจากมือบางซับผมให้พุทพิชชาอย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณนะ”
น้ำเสียงและการกระทำอันอ่อนโยนนั้นทำพุทพิชชาหวั่นไหวได้ไม่เท่านัยน์ตามั่นคงจริงจัง ซึ่งกำลังคลอนสั่นหัวใจเข้มแข็งของเธอลง เสียงที่เอ่ยบอกเขาจึงทอดอ่อนจนเกือบจะอ่อนโยน
“เรื่อง?” รอยอินทร์ย้อนถามใบหน้าติดยิ้ม
“ที่ดูแลแพร แล้วยังเรื่องที่งานเลี้ยง ขอบคุณที่ปกป้องแพร”
“ต้องขอบคุณทำไมในเมื่อพี่เต็มใจทำ พี่เองต่างหากที่งี่เง่าทำให้เราตกใจเมื่อเช้า ยกโทษให้พี่ได้ไหม”
รอยอินทร์ละมือที่เช็ดผม เอื้อมมือไปจับมือบางทั้งสองข้างเกาะกุมไว้แน่นหนา เปลี่ยนสรรพนามที่เรียกจาก ‘น้องแพร’ เป็น ‘เรา’ แม้ใจจริงนึกอยากจะเรียกชื่อเธอ แต่เมื่อทำไม่ได้ เขาก็ไม่อยากเรียกชื่อพุทพิชชาด้วยชื่อของแพรชมพูทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่ใช่!
“แพรไม่ได้โกรธหรอกค่ะ ก็แค่ตกใจ”
“รู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงตอนที่เราบอกว่าจะถอนหมั้น” น้ำเสียงที่เอ่ยถามยังคงจริงจัง สั่นคลอนหัวใจคนฟังให้ทำได้เพียงส่ายหน้า
เขาจึงบอกเธอด้วยเสียงมั่นคงที่สุดในประโยคต่อมา “เพราะพี่ไม่อยากถอนหมั้นกับเรา อยากจะเป็นคนดูแลเรานับตั้งแต่วันนี้ไป ให้โอกาสพี่ได้ไหม”
…ให้โอกาสอย่างนั้นเหรอ
เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะให้โอกาสใคร หน้าที่ของเธอคือทำให้เขาถอนหมั้นให้เร็วที่สุดต่างหาก แต่ถ้าเป็นรอยอินทร์ในตอนนี้ พุทพิชชาคงวางใจพอที่จะให้เขาดูแลแพรชมพูได้ และในฐานะที่เธออยู่ในนามของน้องสาว เธอควรให้โอกาสเขาไม่ใช่เหรอ
“ค่ะ”
มือเรียวกระชับตอบอุ้งมือใหญ่ ตอบรับเสียงแผ่วทั้งที่หลุบเปลือกตาลงซ่อนประกายหม่นที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกที่เธอไม่กล้ายอมรับขณะยินยอมให้เขาโอบกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน