เขื่อนขันธ์

“ฉันมาฆ่าเธอ”
สุ้มเสียงต่ำพร่าข่มขู่ แววตาเรืองรองลุ่มลึกจับจ้องสบตา
บุ้งกี๋นิ่งขึง
ใช่แล้วล่ะ วิธีรักษาความลับที่ง่ายและไม่ยุ่งยากก็คือการฆ่า
‘คนตายเท่านั้นที่จะไม่เผยความลับใคร’
“จะเจ็บไหม”
เสียงถามเบาแทบเป็นกระซิบ ตาคู่งามก็ปิดหนีไม่ยอมสบตาอีก
เขื่อนแสยะยิ้ม เลื่อนมือที่ค้ำพนักเก้าอี้มาเขี่ยปอยผมนุ่มไปทัดใบหูเล็ก คนที่ทำท่าว่าพร้อมยอมให้เขาฆ่าโดยดุษณีสะดุ้งน้อยๆ
“จะค่อยๆ ทำ”
“งั้นก็นานสิกว่าจะตาย เอาแบบไม่ทันตั้งหลัก รู้ตัวอีกทีตายแล้วได้ไหม”
“คนตายจะรู้ตัวได้ไง”
“กลัวเจ็บ”
“เจ็บนิดเดียวก็เสียวดีออก”
เสียงห้าวกลั้วหัวเราะจนบุ้งกี๋ขัดใจ จะฆ่าก็รีบฆ่าเป็นไร ปล่อยให้ลุ้นอยู่ได้ เขาไม่รู้หรือว่าลุ้นนานจะยิ่งกลัว เสี้ยววินาทีถัดมา เธอต้องอุทานลืมตาขึ้นมอง เมื่อร่างลอยหวือจากเก้าอี้ เขาก้มลงมองเธออยู่แล้ว แววตารื่นเริงเสียด้วย
“ปะ...ไปไหน”
“ไปฆ่าเธอ”