เชลยรักนางบำเรอ

“ปล่อยไปก็โง่เต็มที หึ เธอในตอนนี้มันน่าสมเพช สภาพที่กำลังดิ้นหนีความตาย ขนาดเธอยังกลัวตาย ทีเวลาที่เธอทำให้คนอื่นถึงแก่ความตาย รู้ไหมว่าคนพวกนั้นรู้สึกอย่างไร รู้ไหมว่าฉันคนนี้เจ็บปวดมากแค่ไหนที่ต้องเสียบัวชมพู ทั้งที่ความเป็นจริงเราจะสร้างครอบครัวที่แสนสุขด้วยกัน เพราะเธอ หวันยี่หวา”
“ถ้าคุณโกรธแค้น เกลียดชังฉันมากขนาดนี้ ก็ฆ่า ก็ยิงฉันทิ้งซะสิ ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากให้ใครต้องตาย คุณไม่เป็นฉัน คุณไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกเช่นไร”หวันยี่หวามองคนตรงหน้าเถียงกลับเช่นกัน ความอดทนของเธอได้หมดลง มือหนาตบไปที่แก้มนวลหนึ่งครั้ง ที่เธอกล้าดีเถียงเขา ความรู้สึกเจ็บที่ใบหน้า และที่มุมปากมีเลือดซึมออกมา แต่คนอย่างเขาหาสนใจไม่ ถ้าเกลียด แค้นก็จะฝังเข้าไปรากลึกถึงหัวใจ ยิ่งเธอโต้แย้ง เถียงกลับมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ความโกรธแค้นของสิงหราชทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น