คดีแค้นแสนรัก [Flower on Fire]

น้ำจิ้ม



“จะบ้าเหรอ ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วย! ป้าลุงช่วยแจ๋มดะ...”

“อย่าร้องให้ยาก เพราะไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยคุณหรอก ถึงเวลาลงไปลิ้มลองความเจ็บปวด ความสูญเสียในนรกขุมที่สองแล้ว”

“ฉันชดใช้มามากพอแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันนะ ออกไป๊! ไอ้บ้า! ไอ้...”

“อย่า! ปล่อยฉันนะ! ไอ้บ้า!!!”

“ร้องไห้ไปเถอะ เสียใจไปเถอะ แต่มันก็ไม่มีทางได้เสี้ยวที่ผมกับทุกคนเสียใจด้วยซ้ำ คุณก็แค่เสียตัวหรือมีผมเป็นผัวเพิ่มอีกคน แต่ผมกับน้องและญาติพวกนั้นเสียคนที่รักไปตลอดชีวิต คิดเหรอว่ามันเทียบกันได้ และอย่าคิดว่าผมอยากทำแบบนี้ นี่เป็นการฝืนใจสุดๆ ของผม ในชีวิตผมไม่เคยรังเกียจหรือรู้สึกขยะแขยงผู้หญิงคนไหนเท่าคุณมาก่อน แต่ผมทนได้ เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ทุกคน และจะบอกให้เอาบุญ ว่าแค่นี้ยังไม่พอหรอก คุณยังต้องชดใช้หนักกว่านี้ มากกว่านี้ มันถึงจะสาสมกับความใจร้ายใจดำของคุณและพ่อแม่พี่น้องของคุณ จำเอาไว้”

“อื้อ!!!”

คนที่มัวแต่เสียอกเสียใจถึงกับร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกรุกรานเข้าทำร้ายเป็นครั้งแรก และด้วยอาวุธแปลกใหม่ไม่เคยพานพบมาก่อนในชีวิต น้ำตาที่ไม่เคยเหือดแห้งก็ยังคงไหลรินลงไปหาหมอนสม่ำเสมอ

“รู้สึกจะใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนะ คุณอลินดาห้าศพ ไปเรียนอยู่เมืองฟรีเซ็กนานซะเปล่า แต่ดันเก็บความสาวเอาไว้ให้ผม อันที่จริงผมคิดว่าคุณน่าจะมีผัวหัวแดงไม่ซ้ำหน้าไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะสายของผมรายงานมาตลอดว่าคุณกับน้องแอบแล่นไปกับคนนั้นทีคนนี้ทีตอนแม่กับพี่เลี้ยงไม่อยู่นี่นา แต่ก็ดี! แบบนี้ล่ะผมชอบ! คุณจะได้รู้รสชาติของการสูญเสียว่าเป็นยังไง โดยเฉพาะเสียให้กับคนที่คุณเกลียดเข้าไส้อย่างผม ส่วนผมเองก็เกลียดคุณยิ่งกว่าอะไรไม่แพ้กัน เซ็กแทรกแซงด้วยความเกลียดของเราคงมันพิลึก”

“อื๊อ!!!”

แต่จู่ๆ เสียงนี้ก็ดังรอดริมฝีปากบางออกมาอีกครั้ง แถมมันไม่ใช่เสียงแห่งความเจ็บปวดไปทั้งหมด มันแฝงไว้ด้วยความสุขบางอย่าง ที่ไม่เคยย่างกายเข้ามาหามาตลอดยี่สิบหกปีกว่าๆ โดยมีชายแปลกหน้าอย่างเขาเป็นคนหยิบยื่นให้