ฟ้าพร่างในคืนหนาว เรื่องสั้นชุดรักปลายฤดู

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ วิ่งมาแล้วก็ผ่านไป คงจะนึกว่าฉันกับเขาเป็นคู่รักที่พรอดรักกับตามประสาหนุ่มสาว ฉันได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรงอาจเป็นเพราะความเหนื่อยจากการไล่ตามเมื่อครู่ ตอนนี้เมื่อเห็นลู่ทางสะดวกเขาดันกายออกห่าง

แล้วฉันที่มัวตื่นตะลึงอยู่นั้นก็ต้องถูกสะกดด้วยใบหน้านั้นอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นกวินฉันเห็นเขานิ่วหน้าเล็กน้อย และยังไม่ยอมละมือที่กำลังเท้าคร่อมร่างฉันอยู่ ดวงตานั้นมีแววประหลาดใจ และตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังยิ้ม ฉับพลันปากที่เผยอออกด้วยความตื่นตะลึงของฉันนั้นก็ได้ถูกประกบด้วยไออุ่นจากริมฝีปากนุ่มดวงตาฉันเบิกโพลงแต่ก็ไม่อาจจะเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้ มีเสียงตะโกนโหวกเหวกออกมา

“ขโมย” มีเสียงตะโกนเป็นภาษาอังกฤษ

“ไม่ใช่ผม” เขาพูดเป็นภาษาอังกฤษออกมาเพียงเท่านั้นเมื่อฉันมองหน้าเขาส่งสายตาอย่างมีข้อกังขา

“ไม่ใช่คุณ” ฉันกลับตอบออกไปเป็นภาษาไทย

“....” ดูตอนนี้เขาต่างหากเป็นฝ่ายตื่นตะลึง

“คุณเป็น...คนไทย” ถ้อยคำแผ่วเบาที่ออกมานั้นฉันคิดว่าเขาคงจำฉันไม่ได้หรอกก็ตอนนี้ฉันอยู่ในรูปลักษณ์ที่ปรุงแต่งมาเป็นอย่างดี ต่างกับเด็กกะโปโลที่เขาเคยเจอเมื่อคราวก่อน

“คุณเป็นขโมย” ฉันบอกกับเขา

“ผมไม่ใช่ พวกนั้นต่างหาก มันเป็นพวกบ้าผมเพียงแต่ผ่านเข้ามาเท่านั้น” เขาใส่อารมณ์อย่างหัวเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“แล้วคุณ...” ฉันพูดได้แค่นั้น

“ผมเป็นแค่นักศึกษา” เขาบอกแล้วทำท่าลุกลนเมื่อเสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามา

“ผมต้องไปแล้ว” แล้วเขาก็ส่งสายตามาทางเธอพร้อม ๆ กับริมฝีปากที่สัมผัสลงมาอีกครั้งอย่างแผ่วเบาราวกับสายลมแล้วเขาก็วิ่งจากไป

...ฉันมองตามเขาไป

“คุณมันขโมยจริง ๆ ด้วย” ฉันแตะริมฝีปากอันแผ่วเบารู้สึกว่าสิ่งที่สามที่เขาให้ฉันไว้ก็คือ ความรัก...

น่าตลกที่เขาขโมยบางสิ่งของฉันไปและทิ้งบางสิ่งไว้ให้ทุกข์ทรมาน