เสน่หาวิชามาร

“ว้าย พี่ตุ่นปล่อยบัวนะ” รีบร้องห้ามเสียงหลงตกใจที่อยู่ๆถูกกดตัวให้ลงนอนราบกับที่นอนนุ่ม จากนั้นร่างใหญ่กำยำจึงตามมาทาบทับไว้ ริมฝีปากหนาก้มฉกเข้าครอบครองเรียวปากบางด้วยท่าทีกำราบ บดเคล้าแรงๆเพื่อสั่งสอนเด็กอวดดีที่ทำให้เขาหัวหมุนไปกับความรู้สึกโกรธ หึงหวงละคนรักใคร่ แต่เหนืออื่นใดการที่พูดเรื่องหย่าและการพูดถึงผู้ชายอื่นแบบนี้ได้ทำให้เขาโกรธขึ้นมาจริงๆ จูบดุดันลงทัณฑ์ในสิ่งที่ปากบางพูดออกมา ไม่อยากผิดหวังในตัวเธอมากไปกว่านี้ เขาอาจจะเกลียดเธอมากขึ้นแต่ไม่เคยที่จะรักเธอน้อยลง
จวบจนพอใจและอีกฝ่ายนิ่งงันไปจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก พอยุติการใช้กำลัง ปลดปล่อยฝ่ามือบางเป็นอิสระ ทั้งคู่จ้องหน้ากันนิ่งๆชายหนุ่มเกร็งหน้ารอรับฝ่ามือจากหญิงสาวที่จะฟาดลงมาแต่ทว่าจนแล้วจนรอดเธอก็ไม่ประทุษร้ายเขา ชายหนุ่มค่อยๆก้มลงจุมพิตแก้มบางใส “พี่ขอโทษ” ก้มลงกอดร่างน้อยไว้อย่างถนอมก่อนจะกระซิบกระซาบหวานหูด้วยความรู้สึกผิดจากก้นบึ้งหัวใจที่ทำให้อีกฝ่ายตกใจกลัว
ได้ยินคำขอโทษ ทิฐิในใจเริ่มไม่อาจต้านทานเสน่ห์บุรุษเพศจากเขา “อย่ารุนแรงกับบัวเลยนะคะ” พ่ายแพ้ต่อความต้องการในจิตใจที่ต้องการสัมผัสนุ่มนวลจากเขาก่อนจะค่อยๆขยับแขนเรียวขึ้นมาคล้องรอบคอของอีกฝ่าย เรียกร้องหาความอ่อนโยนนุ่มนวลที่ทำให้เธอหลงใหล ขยับสูดกลิ่นหอมดอมดมบริเวณกกหูของอีกฝ่ายที่ยังคงมีกลิ่นแชมพูสระผมและกลิ่นครีมอาบน้ำของผู้ชายจางอ่อน
ชายหนุ่มถึงกับครางหือตื่นเต้นไปทั้งตัวเมื่อถูกเรี่ยวแรงน้อยนิดสัมผัสที่ซอกคอสีน้ำผึ้งจนเกิดรอยวงสีแดงช้ำๆ เหมือนเป็นการล้างแค้นกันไปมาที่เขาจูบเธอแรงๆเมื่อครู่ แต่ช่างเป็นทัณฑ์ทรมานอันแสนหวานล้ำเหลือ ร่างสูงผละออกห่างพร้อมทั้งรั้งรูดกระโปรงชุดนอนสีหวานจนเปิดเปลือยความขาวผ่องงดงามของนวลเนื้อน้องน้อย จดจ้องร่างนุ่มด้วยสายตาร้อนแรงไปด้วยไฟเสน่หาจนร่างบางแทบจะหลอมละลาย ทิฐิและความบาดหมางกินใจแต่ก่อนมาคล้ายจะถูกสายตาพิศวาสของเขาสลายลงหมดหรือไม่ก็ อารมณ์ของทั้งคู่ไม่มีที่ว่างพอที่จะไปคิดเรื่องอื่นในระหว่างนี้