มิติรัก ลำนำใจ

.............................

“เมื่อไหร่จะเลิกอ่านนิยายแนวทะลุมิติเสียทีนะ โตขนาดนี้แล้ว”
“แหม พี่แจ๊คล่ะก็ เคยบอกแล้วไงคะ ณีเชื่อมาก...ว่าอีกมิติหนึ่งจะเป็นที่ที่มีแต่ความสุขไม่มีความทุกข์มาให้เรารู้สึกเลย...ที่นั่นจะไม่มีการพลัดพราก...ทุกคนจะอยู่ด้วยกันตราบชั่วนิรันดร์ หากณีได้มีโอกาสทะลุมิติแบบในนิยาย...ณีจะพาทุกคนไปด้วย พี่แจ๊คไปด้วยกันนะ” หญิงสาวมองอีกฝ่ายที่ทำหน้าจะยิ้มก็ไม่ใช่จะขำก็ไม่เชิง
“พี่เชื่อว่าชีวิตคือการต่อสู้นะ...ไม่ใช่การหนี หนีไปอยู่มิติไหนก็ไม่รู้ คนเราหนีไม่ได้ตลอดหรอก”
“พี่แจ๊ค อย่าจริงจังสิ”
“พี่น่ะ...ไม่จริงจังหรอก ณีสิจริงจัง...ไม่งั้นจะอ่านนิยายพวกนี้ได้รึ” แจ๊คพูดเสร็จก็หัวเราะในลำคอ
“เรื่องนิยายของณี ช่างมันเถอะค่ะ สนเรื่องงานของณีดีกว่า” หญิงสาววกกลับมายังเรื่องที่กำลังไม่สบายใจ ใบหน้ายุ่งเล็กน้อยก่อนจะส่งเด็กน้อยให้ชายหนุ่มแล้วเดินไปยังประตูแต่ไม่ทันเปิดก็หันมามองคนทั้งคู่อีกครั้ง “พี่รู้เรื่องสาวสวยในคอนโดฯ เยอะขนาดนี้ พี่น่าจะรู้วิธีช่วยณีบ้างก็ดี”
พูดเสร็จก็เปิดประตูออกไปโดยไม่รอคำตอบ ชายหนุ่มมองหลานชายที่กำลังส่งยิ้มมาให้เขาอย่างอารมณ์ดี เขายิ้มแยกเขี้ยวให้เด็กน้อย สักพักจึงพูดเสียงเบา
“พี่ก็อยากช่วยอยู่หรอก...แต่คนบางคนไม่อนุญาตให้พี่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านนี่สิ จริงไหม...เจ้าหนู!”
‘เจ้าหนู’ หัวเราะร่าทีเดียวเมื่อคนเลี้ยงก้มหน้าใช้แนวเคราไซ้แก้มอย่างมันเขี้ยว

...............................

“คนที่เข้าไป...คงเข้าตอนไม่มีใครอยู่ แล้วพี่รู้ได้ยังไงคะ”
“โอเซอาห์จะรู้...แต่ด้วยวิธีไหนพี่ไม่รู้หรอกนะ แต่คนจัดการผู้ละเมิดกฏคือพี่”
คนฟังหน้าซีดชนิดเห็นได้ชัดเจนแม้ชายหนุ่มจะพูดเรื่องการฆ่าคนฝ่าฝืนเป็นครั้งที่สองแล้วก็ตาม เมื่อหญิงสาวกำลังกลัวซาร์ธจึงเอ่ยคำพูดปลอบใจ
“อย่ากลัวเลย เจ้าไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็นในเรื่องน่ากลัวนี่นา”
“พี่คะ แล้ว...แล้วคนชื่อโอเซอาห์เขาจะรู้ตอนไหนคะ...หากมีคนเข้าไป”
“แค่เปิดประตู...เขาก็รู้แล้วและจะใช้เวทส่งข่าวมาบอกพี่ทันที”
คำตอบนั่นทำให้คนกำลังกลัวรีบก้มหน้าทันที แล้วค่อยๆ แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอเข้าห้องต้องห้ามแน่นอนแต่จะเพราะเหตุใดนาร่าไม่คิดจะหาคำตอบให้มากความ

.....................................

นาร่ารู้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
เธอมองดูผู้ชายคนนั้นยื่นมือไปเล่นกับเหล่าผีเสื้อกลางคืนที่บินวนอยู่รอบตัวเขาหลายสิบตัวนั่นอย่างเงียบที่สุด ถึงแม้จะอยู่สูงขนาดนี้แต่ก็สามารถมองเห็นเขาได้เกือบชัดเจนทีเดียว และดูท่าว่าอีกฝ่ายก็ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกแอบมองอยู่

นาร่าค่อยๆ ปิดเปลือกตาเมื่อความง่วงมาเยือน
ในความฝันแสนสุข เธอยังคงเห็นชายคนนั้นกับรอยยิ้มที่แสนใจดีนั่น อยากเห็นอีกสักครั้งจัง...โอเซอาห์!

.................................

“ถะ...ถ้างั้น แล้วคำพูดของคุณล่ะ ทะ..ที่คุณบอกว่า...ชอบฉันน่ะ” นาร่าถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาใกล้จะหยดเต็มทีจนพี่สนิททนไม่ได้
“อย่าไปสนใจเลย กลับกันเถอะ” ซาร์ธพูดอีกครั้งแล้วพาหญิงสาวหันหลังเตรียมตัวจะกลับ
“เดี๋ยว”
เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้นาร่ารีบหันมาตามแรงรั้งที่โอเซอาห์จับมือของเธอเอาไว้ พร้อมกับเงยหน้ามองชายหนุ่มที่กำลังมองตัวเองพร้อมกับยิ้มนิดๆ ไปด้วย นาร่ามองชายหนุ่มด้วยแววตามีความหวังเต็มเปี่ยมว่าจะได้ยินในสิ่งที่อยากฟัง
โอเซอาห์จับมือของนางแล้วตบหลังมือเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ซาร์ธไม่ปรารถนาจะให้นางได้ยินเลย
“นาร่า คราวหลังอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก เจ้าไม่ได้มีความหมายหรือคุณค่าอันใดกับข้าแม้แต่น้อย ทั้งคำพูดและการกระทำทุกอย่างที่ทำให้เจ้าดีใจน่ะ ข้า...โก...หก จำเอาไว้!”
“โอเซอาห์!”

................................

“...นั่นน้องสนิทคุณแจ๊คเหรอ”
“ค่ะ”
เสียงผู้หญิงฟังไม่อ่อนโยนแต่ก็ไม่กระด้างที่ดังมาตามสายเรียกความทรงจำของคนอกหักให้พยายามคิดว่าตัวเองกำลังคุยอยู่กับใคร ปลายเสียงทางนั้นเงียบอยู่นานก่อนจะพูดต่อ
“งั้นขอสายคุณแจ๊คหน่อย บอกว่าดารกาโทร. มา”
เมื่อรู้ว่าใครโทรศัพท์มาแถมยังเรียกหาพี่สนิทด้วยชื่อที่จำฝังใจ ทำให้น้ำตาที่พยายามเก็บไว้ต้องไหลอีกรอบ
“พะ...พี่แจ๊คไม่อยู่ค่ะ พี่เขาไป...”
พูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกครั้งจนดารกาต้องส่งเสียงถามมาตามสายแต่ก็ไม่มีคำตอบเพราะณีระการ์เอาแต่ร้องไห้จนคนโทร. มาต้องวางสายไปเอง
แต่ไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องก็ถูกเคาะเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ
“นี่...เปิดประตูสิ ฉัน...ดารกานะ”
ดารกาเคาะประตูแรงจนน่ากลัวมือเจ็บอีกไม่กี่ครั้ง ประตูห้องก็ค่อยๆ เปิดออกพาให้ทั้งสองสามารถมองหน้ากันได้

.............................................

^^ นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์แล้ว
นักเขียนขัดเกลาเพียงเล็กน้อย
ไม่มีเนื้อหาเพิ่มเติมแต่อย่างใด ^^

.....................................