เพียง...รัก

เพียง...รัก
จึง...รอ
ภพนั้น..ก็รัก หากแต่โง่งมยิ่งนัก จึงสูญเสียเจ้า
ภพใดไหนเล่า จักได้พบเจ้าอีกครา
นานแค่ไหน กาลใด มิอาจรู้
รู้เพียงว่า.. ข้ารอ... ข้ารัก... เพียงเจ้าเท่านั้น
.......................................
ร่างสูงใหญ่ก้าวย่างเข้ามาใกล้ นวลกระชับเสื้อไว้แน่น มือน้อยสาละวนกลัดกระดุมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ พลันมือใหญ่ก็ยกขึ้นเกาะกุมทาบทับ เสียงหวานทักท้วง
“ ขะ.. ข้ายังสวมเสื้อผ้าไม่เสร็จ ”
พระเพลิงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้ามาแนบชิดพลางก้มลงมากระซิบแนบใบหู
“ ข้าชอบเวลาที่เจ้าไม่สวมเสื้อผ้า ”
นวลหน้าแดงขืนตัวไว้ พยายามหลีกหนีจากของอ้อมแขนแข็งแรง แต่ยิ่งหนีเหมือนยิ่งโดนรัดแนบแน่น จมูกโด่งเริ่มเลื้อยไล้ซุกไซร้ไปทั่วซอกคอระหง เสียงทุ้มครวญกระเส่าสั่น
“ ยอดรักของข้า ข้ามิเคยหักห้ามใจได้สักครายามได้อยู่ใกล้เจ้า เจ้าหอม เจ้าหวาน ข้าอยากจะกลืนกินเจ้าเสียเหลือเกิน ” พูดพลางขยับไล้ไต่ต่ำลงมายังกลีบปากอวบอิ่มที่ไหวระริกคู่นั้น มันสั่นเทาเบา ๆ เนื่องด้วยความขลาดกลัวส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนเกิดจากความหวามไหวในเรือนกายที่สาวเจ้ามิเคยพานพบ
ปากหนาขยับมาหมายจะประทับลงบนกลีบกุหลาบงาม หากแต่นางเบือนหน้าหนีก่อนเอ่ยทักท้วง
“ท่านรอหญิงที่เคยเป็นเมียท่านมิใช่หรือ ”
“ ใช่ ข้ารอเพียงหญิงที่เคยเป็นเมียข้า ข้ารักนางเหลือเกิน หากข้าได้พานพบนางอีกครา ข้าจักรัก จักสัมผัส จักกลืนกินคราแล้วคราเล่าให้สาแก่ใจ ”
มือใหญ่ไล้ลูบบนใบหน้างามก่อนบรรจงเชยคางมนขึ้น อีกข้างรัดรึงเอวคอดเข้าหากายแกร่งเสียแนบแน่น ดวงตาคมกริบฉ่ำหวานสอดประสานกับดวงตากลมโตคู่นั้น เสียงทุ้มเอ่ยถ้อยคำอันทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ