รักใต้ตะวัน เรื่องสั้นชุดรักปลายฤดู

“เธอเป็นผู้หญิง ฉันลืมไปหลายครั้งแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิง” เขาละริมฝีปากออกแล้วซุกหน้าลงกับไหล่นุ่มของเธอ
“ตอนนี้เธอน่าหลงใหลเสียจน” เขาดันเธอออก
“ฉันไม่นึกว่าเธอจะ” เขาพูดแค่นั้นแล้วพลิกตัวเธอกลับแล้วดึงเธอก่อนที่จะดันเข้าห้องไป
“อย่าเปิดประตูออกมาจนกว่าจะเช้านะ” เขากำชับเธอ
“ทำไม” คำถามโง่ ๆ ที่ออกจากปากของวีรยาทำให้บุรินทร์ก้มลงมาประทับริมฝีปากอีกครั้ง
“ฉันเป็นผู้ชาย และมักจะไร้เหตุผลในการควบคุมตัวเองเสมอ ความอดทนฉันจะสิ้นสุดลงแล้ว หากเธอไม่อยากลงไปกองกับพื้นพร้อม ๆ กับฉันล่ะก็อย่าเปิดประตูออกมา” เท่านั้นล่ะที่วีรยารู้ว่าอะไรเป็นอะไร สติทั้งหมดของเธอกลับคืนมา หญิงสาวปิดประตูลั่นกลอนอย่างดีก่อนที่จะเดินไปหน้ากระจก มองสภาพตัวเองตอนนี้แล้วก็เข้าใจว่าทำไม

สาปเสื้อด้านซ้ายของเธอถูกเลิกจนเห็นไหล่ขาวเนียนนั่นมีรอยแดงเป็นปื้นอยู่ ริมฝีปากนั่นแม้จะไม่เจ็บยามที่เขาสัมผัสแต่ก็มีรอยแดงเล็ก ๆ หญิงสาวแตะริมฝีปากตัวเองก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอย่างช้า ๆ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบสัมผัสของเขาหรอกนะ บุรินทร์อบอุ่น อ่อนโยน เสียจนเธอเกือบจะเผลอใจไปด้วย แต่มันแย่ตรงที่ว่าการกระทำของเขามันเพราะอารมณ์พาไป ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้
หญิงสาวอยากได้ความรักจากเขา

วีรยาชันเข่าขึ้นกอดมันแน่นราวกับปลอบประโลมตัวเองคราวนี้เห็นทีจะต้องตัดใจ สิ่งที่ดีที่สุดคือต้องไปจากที่นี่สักพักสินะ เมื่อข้อผูกมัดในการทำงานจบลง

เธอคงจะใช้วิธีเดียวกับเขาคือไปให้พ้นไปจากตัวการที่ทำให้เจ็บหัวใจ.....มันคงจะดีกว่านี้