กลรักลิขิตเสน่หา

“ผมชอบที่นี่มาก...สงบ...และเหมาะที่จะมาฮันนีมูน” ภคินท์ซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างพร้อมกับโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง
“ตกใจหมดเลย ทำไมมาเงียบๆ ล่ะคะ”
“คุณใจลอยต่างหากถึงไม่รู้ว่าผมมา”
“ปล่อยก่อนค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็น”
“ช่างสิ เราเป็นผัวเมียกันนะบัว กอดบ้างจูบบ้างไม่เป็นไรหรอก หรือจะทำมากกว่านั้นยังได้”
“คุณภคินท์...ทำไมพูดแบบนี้” หญิงสาวหน้าร้อนกับคำพูดของชายหนุ่ม
“ผมพูดความจริง”
“แต่เราไม่ใช่แบบนั้น”
“แบบไหนล่ะ”
“คุณก็รู้ว่าเรายังไม่มีอะไรกันแบบนั้น” หญิงสาวตอบไม่ยอมสบตา
“ที่เรายังอยู่กันแบบครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ก็เพราะคุณไม่ยอมเปิดใจ”
“ฉันรับไม่ได้หรอกค่ะ เอาเป็นว่าอยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว อย่าเพิ่งคิดอะไรเลยค่ะ”
แม้เธอจะยอมรับกับตัวเองว่ารักภคินท์ แต่ความกลัวในใจก็มากมายจนเกินจะก้าวผ่าน ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน แม้เขาจะคอยใส่ใจดูแลเธอเสมอ แต่เธอก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำเกิดจากความรักหรือเพียงเพราะต้องการชดเชยให้กับเธอ
ภคินท์ถอนหายใจหนักๆ แม้จะมั่นใจว่าทิพย์ลดามีใจให้กับตน แต่หญิงสาวกลับเอาแต่ปฏิเสธเขาอยู่ร่ำไป ความรักค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาในใจ ก่อรูปร่างที่มั่นคงและมีอิทธิพลกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ
แค่ได้อยู่ใกล้เธอ ความปรารถนาก็มากขึ้นทุกทีๆ ทั้งที่เขาอยู่ในร่างของเธอแท้ๆ ยังแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่เธอกลับสามารถควบคุมความต้องการของร่างกายของเขาได้อย่างดียิ่ง จนเขาเองยังอดทึ่งไม่ได้