รอวันฉันมีเธอ

ความเงียบงันในเวลากลางคืนที่แสนโดดเดี่ยว เมื่อการอยู่คนเดียวอย่างไร้ที่พึ่งทางใจในต่างถิ่นมันช่างอ้างว้าง สายตาคมมองทอดยาวออกไปยังทัศนียภาพยามราตรีที่แสนกว้างไกล แสงไฟสลัวสีสันงามตาไม่ได้พัดพาให้จิตใจที่แสนจะบอบช้ำนี้ให้ดีขึ้นมาเลยเมื่อยามที่ต้องอยู่คนเดียวในที่เปล่าเปลี่ยวหัวใจแบบนี้ ความคะนึงหา ห้วงนิทราของความคิดถึงคนที่ห่างไกล มันกอบกินหัวใจจนแทบไร้เรี่ยวแรง เมื่อย้อนนึกถึงวันวานที่มีชายคนรักอยู่ข้างกาย ความทรงจำดี ๆ ที่เคยมีร่วมกันในกาลที่ผ่านมายิ่งตอกย้ำให้ความคิดถึงนั้นมีมากขึ้น ความห่วงใยเขาจะเป็นยังไง ? อยู่ดีและมีความสุขหรือเปล่า ? อยากกลับไปสัมผัส อยากกอด อยากมีเขาข้างกายในยามตื่นหรือในทุกช่วงเวลา เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่ที่ลมหวนจะพัดพาให้เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบสุขสมหวังสักที การจากลาเช่นนี้ช่างทรมานเหลือเกิน บททดสอบความรักนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน
โชคชะตาที่นำพาให้เราได้พบเจอกันและมันก็สามารถพรากเราให้แยกจากได้เช่นกัน