เงื่อนรักใยเสน่หา เล่ม 2 (จบ)

พานพบโฉมงามกลางวสันต์โปรย ร่างบอบบางนอนจมกองเลือด กลางอกมีแผลถูกแทงสาหัส ทว่าที่นางร้องขอมิใช่ความช่วยเหลือ แต่เป็น "ไปซะ" คำนั้นของนางยั้งเขาให้หันกลับไปใส่ใจ ต้องพานพบเรื่องร้ายใดมา นางจึงไม่แยแสแม้ความตาย เหี้ยมโหดกับตนเองถึงเพียงนั้น เฉยชาต่อทุกสิ่งจนเขาไม่อาจละสายตา
------------------------------
“ข้า…ทำผิดอะไร”

“การคงอยู่ของเจ้าจะทำลายอนาคตข้า ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าปรากฏตัวขึ้น คณิกาชั้นต่ำเช่นเจ้าอาศัยสิทธิใดคิดมาฉุดรั้งชีวิตข้าให้ตกต่ำ หากจะโทษก็โทษที่เจ้าไม่ควรร้องขอมาพบข้าตั้งแต่แรก”

“ที่แท้ท่านเคยรักข้าบ้างหรือไม่”

นางกระอักเลือดถามออกมา ร่างทั้งร่างพลันล้มลงใต้ต้นแปะก๊วย แต่สายตายังคงเฝ้ามองคนที่นางฝากความหวังทั้งหมดในชีวิตไว้

ทว่าไม่เพียงความหวังนี้จะไม่ถูกตอบรับ มันยังถูกอีกฝ่ายเหยียบย่ำ แม้แต่ชีวิตก็ไม่อนุญาตให้นางอยู่ต่อ

“ไม่เคย”

ทิ้งคำพูดไร้ใจไว้เพียงเท่านั้น คนก็จากไปอย่างไร้เยื่อใย ทิ้งนางนอนหายใจรวยรินเดียวดายท่ามกลางสายฝนลำพัง

พวกท่านล้วนไร้ใจ!