เหนือกาลเวลา

วันเวลาริมฟังแม่น้ำน้อยค่อยๆเลือนหายไปจากความทรงจำ เมื่อผมเดินพ้นธรณีประตูขอบขัณฑสีมาของวัดเล็กๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ริมฝั่งน้ำเมื่อหลายสิบปีที่ผ่านมา
แต่ความทรงจำที่มีอยู่ก็ใช่ว่าจะเคลื่อนผ่านไปเสียทั้งหมด มันยังคงทิ้งร่องรอยเล็กๆบางส่วนเอาไว้ให้ผมได้จารจำในบางห้วงเวลา...
ทุกเช้ามะลิเคยยืนรอใส่บาตรอยู่ที่ท่าน้ำ ผมยังจำหล่อนได้ แม้จะเลือนๆ และทุกครั้งที่ผมแจวเรือผ่านท่าน้ำหน้าบ้านหล่อน ผมก็มักจะได้เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของหล่อนอยู่เสมอ ผมเคยทึกทักเอาว่าหล่อนชอบผม แต่หลวงพี่เอกพระผู้มีคุณบอกว่าหล่อนเป็นแฟนหลวงพี่โชค และหลังจากสึกทั้งคู่จะวิวาห์กัน....
(......เมื่อเรื่องราวเหล่านี้ถูกบันทึกจบ มันก็คล้ายสายน้ำที่ไหลผ่าน ซึ่งผมมิอาจนำอดีตเหล่านั้นลับมาได้อีกเลย...... )