มืดมินิ

เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย แต่ถ้าเธอไม่ใช่คนที่ทำให้เจ็บ เขาจะต้องทนทรมานตัวเองไปเพื่ออะไร!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
โปรยปราย

“ฮึก...เฮือกๆ”
“เป็นอะไรไปหือ...” หลุบสายตามองคนที่นอนพังพาบอยู่เหนือร่าง
“ไม่ไหวฮึกๆ มิไม่ไหว” เธอส่ายหัว
“ฮืม...” ส่งเสียงครางเมื่อกลุ่มผมนุ่มสลวยกำลังเสียดสีไปกับผิวเนื้อซึ่งไวต่อสัมผัสชวนให้เลือดหนุ่มร้อนฉ่าเดือดพล่านไปทั่วร่าง
“...” มินิรายังวุ่นวายอยู่กับการสูดอากาศเข้าปอด ท่าทางจะอ่อนแรงเต็มที
“แก้มัดสิ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Talk: ไม่รู้สองคนนั้นเขาทำอะไรกันเนอะ
ฝากคุณมืดกับมินิไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยค่ะ
ขอบคุณจากหัวใจ
รัมณีย์