Photograph Lover รักวุ่นวาย นายช่างกล้อง

พิกเล็ต ผู้ซึ่งชีวิตต้องบังเอิญเจอกับช่างกล้องปากเสียคนหนึ่งอยู่ตลอดเวลา เขม่นกันตั้งแต่ครั้งแรก ไม่อยากจะญาติดีกันสักครั้ง แต่ก็เผลอคิดถึงเขาอยู่บ่อยๆ

“นาย ฉันกินหมดแล้ว”
“ดีมาก ไปอาบน้ำสิ” หนอย ชอบสั่งจริงเว้ย
“ไม่ ฉันจะไล่นายกลับห้องไปต่างหาก ถึงนายจะช่วยฉันเมื่อคืนก็จริง แต่เราก็ไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันถึงขนาดเข้ามานั่งเล่นในห้องฉันได้นะ”
“ฉันคิดว่าเธอรู้จักฉันแล้วซะอีกพิกเล็ต ฉันพุทธรักษา แต่เธอควรจะเรียกฉันว่าพี่พุทธ เพราะฉันแก่กว่าเธอหลายปี”
“แหม ชื่อดอก..ไม้เชียว” ฉันอาจจะเว้นวรรคผิดไปหน่อย
“ชื่อเธอเพราะตายหล่ะ ยัยลูกหมูสีชมพู”
“ออกจากห้องฉันไปเลยไอ้คนปากเสีย”
“ออกก็ได้ เหม็นคนไม่อาบน้ำ ยี้”
“ไปเลยไป”
“นี่เธอสร่างเมาแล้วใช่มั้ย” เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง จะปิดประตูหนีก็ไม่ได้
“อืม ฉันจะไม่เมาแล้ว” ใช่ว่าเรื่องเมื่อคืนฉันจะไม่กลัว และนี่ก็รู้สึกเข็ดแล้ว เพราะถ้าไม่ได้เขาช่วยเอาไว้ ป่านนี้ฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
ความดีส่วนนี้ต้องขอบคุณเขาจริงๆ
“ขอบคุณอีกครั้งเรื่องเมื่อคืน”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เพราะเดี๋ยวเธอก็ด่าฉันอีก”
“ด่าเรื่อง?”
“ก็เรื่องนี้ไง” เขาคว้าตัวฉันเข้าไปหา มือข้างหนึ่งสอดเข้าที่ท้ายทอย บังคับให้ฉันแหงนเงยรับริมฝีปากของเขาที่ประทับลงมาพอดี
“อื้อ” เขากล้าดียังไงถึงมาขโมยจูบฉัน กรี๊ด

ทำไมชีวิตฉันจึงหนีไม่พ้นไอ้ตากล้องปากเสียนี่สักที
ยิ่งเจอก็ยิ่งโมโห ยิ่งทะเลาะก็ยิ่งใกล้ชิด
แล้วยิ่งคิด ก็ยิ่งห้ามความรู้สึกไม่ได้
ไม่นะ!!!


ถ้าใครเคยอ่าน Tea lover รักล้นใจคุณชายชงชา ก็คงเคยรู้จักน้องพิกเล็ตกับพี่พุทธกันมาแล้ว เรื่องนี้แหละค่ะ เราจะมาทำความรู้จักกับเขาสองคนให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ฝากติดตามด้วยนะคะ