What's up Homie เกินเพื่อน(สนิท) เล่ม 2 ภาคจบ

ที่เต๊าะก็เพราะชอบ ตามวอแวก็เพราะหึง

สถานะ ‘เพื่อน’ ยังคงยืนหนึ่ง...แต่ความลึกซึ้งนั้นฟินกระจาย



“เย็นนี้ไปกินข้าวกับกูไม่ได้เหรอ เราไม่ได้หนุงหนิงกันนานแล้วนะ” ผมพยายามอ้อนไอ้ขุนเต็มที่และหวังว่ามันจะเห็นใจ

“ไปในฐานะอะไร เพื่อนกันก็ไม่ใช่แล้วนี่” ขุนน้ำทำเป็นเฉไฉ

“ก็ ในฐานะของผู้ชายที่จะอยู่ข้างมึงตลอดไปไง”

ขุนน้ำมองผมตาโต ผมรู้ว่ามันเขินแต่ยังวางฟอร์มจัด

“หึๆ มึงเป็นผีหรือไงถึงจะได้ลอยตามกูตุ๊บป่องๆ แบบนั้น”

“เอาจริง ถ้ากูตายและได้เป็นวิญญาณติดตามมึงตลอดไป กูก็ยอมนะ” เมื่อผมเอ่ยจบจึงเห็นว่าขุนน้ำนิ่งเงียบ จากนั้นมันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองและสีหน้าก็ซีดสลดลง

“อย่ามาดร่ามากูไม่ชอบ และเรื่องแบบนี้พูดเล่นได้ที่ไหน ห่วงตัวเองบ้าง มึงเนี่ยไม่รู้จักโตสักที ข้าวปลากินครบสามมื้อไหม นั่นผมกับหนวดและเคราอีกโกนเองไม่เป็นหรือไง”ขุนน้ำร่ายยาว ในตอนนั้นขอบตามันแดงเรื่อ

“กูมัวแต่เป็นห่วงมึง เลยลืม...เรื่องพวกนี้”

“สัดทิ ถ้าขืนมังยังเป็นอย่างนี้ มึงก็รักใครไม่ได้หรอก หัดรักตัวเองบ้างจากนั้นค่อยไปรักคนอื่น” ขุนน้ำว่าแล้วก็ยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่เปื้อนด้วยคราบน้ำตา