กันยากลัวฝน

“เธอ... ไม่ได้เมาใช่ไหม... กันยา...” เขากระซิบน้ำเสียงแหบพร่า
ฉันกะพริบตามองเขา หัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากหน้าอก พลางค่อยๆ ยกมือทั้งสองข้างรั้งต้นคอของเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับเขย่งปลายเท้า ตอบคำถามของเขาชิดกับริมฝีปากอุ่น
“ฉะ...ฉันไม่อยากหยุดตอนนี้...”
วรรณสิงห์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ลมหายใจของเขาสะดุดกึก ราวกับว่าเขาใช้เวลาตั้งสติและเรียบเรียงสถานการณ์ระหว่างเขาและฉัน
“ผมเองก็ไม่อยากทำแบบนั้น ไม่เลยสักนิด”
“งั้นก็อย่าทำสิคะ...”
ฉันพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงยั่วยวน ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายแนบริมฝีปากบดขยี้ลงบนกลีบปากของเขา ฟันครูดไปกับกลีบปากล่างแรงๆ ยั่วยุให้เขาตะปบบั้นท้ายของฉันบีบเคล้นด้วยความสิเน่หา