จุดอ่อน(ปกที่สอง)

"กลิ่นอะไรหอมจัง" น้ำทิพย์ทำจมูกฟุตฟิตหาที่มาของกลิ่น และแล้วก็ก้มลงดมตรงซอกคอของศรีริต้า จนศรีริต้าสะดุ้ง หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
"กลิ่นจากตัวเธอนี่ กลิ่นอะไรหอมจัง" น้ำทิพย์ไม่พูดเปล่า ยังก้มลงดมอีกครั้ง จนศรีริต้าต้อง
ดันตัวน้ำทิพย์ออก แล้วบอกว่า

"กลิ่นน้ำปรุงมั้งคะ ชั้นทำเอง เคยถ่ายทอดวิชาจากยายไว้ก่อนท่านเสีย ไว้จะเอามาฝากถ้า
คุณชอบ หยุดดมได้แล้ว"
"ขอโทษที ชั้นเคยชินกับวัฒนธรรมอเมริกันมั้ง ไม่ถือเรื่องนี้ แต่จริงๆ เธอไม่เห็นต้องอาย
เราก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน จะหวงตัวไปทำไม" น้ำทิพย์ทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มลงดมต่อ
"ไม่รู้สิคะ ไม่ค่อยชินให้ใครมาหอมถ้าไม่ใช่แม่ ไม่ใช่พี่" ศรีริต้าพยามเบี่ยงตัวออกแต่ก็หนีไปไหนไม่พ้นเพราะนั่งอยู่บนชิงช้าเดียวกัน น้ำทิพย์แกล้งลากจมูกจากซอกคอไล่ไปถึงแก้ม
"กลิ่นที่แก้มก็หอมไปอีกแบบ หอมแบบเดียวกันแต่ไม่เหมือนกัน" ศรีริต้ารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เหมือนเพื่อนผู้หญิงคนอื่นทั่วๆ ไป ศรีริต้าตัดสินใจเบี่ยงตัวออกลุกหนีจากชิงช้า หลังจากที่โดนหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่
"ชั้นจะเข้าบ้านแล้ว เดี๋ยวไปร้อยพวงมาลัยต่อ พรุ่งนี้คุณมารับเวลาเดิมนะคะ" ศรีริต้าบอกแล้วก็รีบเดินหันหลังจ้ำอ้าวกลับบ้านโดยใช้มือคลำใบหน้าตรงที่น้ำทิพย์ฝากรอยจุมพิตไว้อย่างทั้งงงและเคืองที่ตัวเองนั่งเป็นใบ้ให้อีกฝ่ายมาหอมแก้มเอาดื้อๆ ส่วนน้ำทิพย์ก็ผิวปากไปปืนกลับขึ้นระเบียงบ้านไปอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งยัยตัวแสบได้สำเร็จเป็นครั้งแรก