กลับมาให้รัก

ความโกรธครั้งนั้น ทำให้เรืองฤทธิ์ออกปากไล่ลลิตาและมารดาออกจากงาน เขาไม่สนว่าทั้งคู่จะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใด ไม่สนแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจและเสียขวัญ แต่เมื่อความจริงปรากฏ เขาจึงได้รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป...


“ขอบใจนะ”
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ต้องเป็นหล่อนไม่ใช่หรือที่ควรเอ่ยคำนั้น
“เรื่องอะไรคะ”
เรืองฤทธิ์ยิ้ม ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
“เหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน...”
หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ ใบหน้าอ่อนใสแสดงออกอย่างชัดเจนว่านิ่งอึ้งและค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเรื่อ รู้สึกละอายแก่ใจทุกครั้งที่คิดถึง ยิ่งเขากระตุ้นความทรงจำอีกครั้งก็ทำให้รู้สึกอับอายจนต้องหลบสายตา
“ขอบใจที่ทำให้ฉันตาสว่าง”
คนที่ก้มหน้างุดเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตสบดวงตาคมเข้มแล้วใจไหววาบ ก่อนจะเบือนสายตามองออกไปข้างนอก นึกในใจว่าเขาต้องโกรธหล่อนสิถึงจะถูก หรือหากเลิกโกรธแล้วแต่ยังไม่เห็นว่าเขาจะต้องขอบใจหล่อนตรงไหน ในเมื่อหล่อนเป็นคนที่ทำให้เขาและคนรัก ต้องแยกทางกัน...
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้อีกฝ่าย ก่อนจะหันไปเปิดประตูรถ ทว่ากลับต้องชะงักลงอีกครั้งเมื่อเสียงทุ้มลื่นหูดังขึ้น
“เราจะได้พบกันอีกไหม”
หัวใจของลลิตากระตุกรอบที่ร้อยนับตั้งแต่พบหน้าเรืองฤทธิ์ หล่อนยังจำสายตาโกรธเหมือนไฟไหม้ป่าได้ไม่ลืม แต่มาวันนี้ แววตาดุดันคู่นั้นกลับแปรเปลี่ยน...
“ไม่รู้ค่ะ ฉันต้องทำงาน ไม่ค่อยมีเวลา คง...ไม่ได้เจอกันอีก”
จำต้องตัดใจ ขณะที่เสียงผ่อนลมหายใจของอีกฝ่ายดังขึ้น หญิงสาวไม่แม้จะกล้าสบตาเขา แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยอะไรออกมาสักคำ ร่างบอบบางก็ผลักประตูรถของเขาเปิดกว้างแล้วปิดลงหนักๆ ก่อนจะยกมือขึ้นโบกลาเขาสองสามครั้งแล้วเดินแกมวิ่งหายเข้าไปในตัวอาคารที่พักของหล่อนอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เจ้าของรถกระบะนั่งมองอยู่อย่างนั้น เป็นครู่ เขาจึงส่ายหน้ายิ้มๆ บอกตนเองอย่างแน่วแน่ว่าการพบกันคราวนี้ ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายอย่างแน่นอน เขาจะแก้ไขสิ่งที่เคยทำลงไป จะขอแก้ตัวใหม่อีกครั้ง...


ฝากน้าฤทธิ์กับหนูลูกตาลด้วยนะคะ