จอมใจหนุ่มบ้านไร่

“นาย...เอ่อ...คุณภูขา บัวกลัว” น้ำเสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา ดวงหน้ายังแดงระเรื่อ ลมหายใจร้อนผะผ่าวผ่านกลีบปากที่แดงก่ำ น่ามองที่สุดในสายตาของภู

“ไม่ต้องกลัว” ชายหนุ่มเอ่ยปลอบพลางยิ้มอ่อน “ไม่มีอะไรต้องกลัวเลยบัว ฉันสัญญาจะทำให้บัวมีความสุข”

หญิงสาวพยักหน้าพลางระบายยิ้มเขิน “บัวเชื่อคุณภูค่ะ” ว่าพลางหลุบสายตาลงต่ำเมื่อไม่อาจฝืนสบกับดวงตาพราวระยับของภูได้อีก เธอรู้สึกราวกับฝัน ได้อยู่ในอ้อมกอดของคุณภูสุดที่รักจริงๆ

“เด็กดี”

สิ้นคำชมนั้นบัวก็ปิดเปลือกตาลงยินยอมให้อีกฝ่ายเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกายบาง เรือนร่างเปลือยเปล่าปรากฏแก่สายตาคมทันทีที่เสื้อยืดตัวในถูกดึงรั้งออกไป ภูเฝ้ามองด้วยความชื่นชม สาวน้อยในวันนั้นเติบโตขึ้นมาเป็นสาวสวยสะพรั่งได้ถึงขนาดนี้เชียว