ฤๅดอกไม้จักลาร่วง

"...ขณะนั้นเพียงจันท์ก็กำลังนำดอกไม้ในขัน... สาวเจ้าไม่กล้าแม้แต่จะมองดอกไม้ในขัน มองแล้วก็ชวนให้เห็นถึงเจ้าของดอกไม้เหล่านั้น จึงได้แต่หยิบมาใส่ขันแก้วทั้งสาม โดยดอกไม้ที่หยิบติดมือมานั้นก็มีทั้งดอกไม้ของตนที่เตรียมมาพร้อมกับดอกไม้ของน้อยสุระด้วย สายตาที่เลี่ยงจากขันดอก ทอดออกไปยังตรงบันไดวิหาร ก็เห็นพี่น้อยสุระ ยกมือขึ้นสาธุ ... เพียงจันท์ใจวาบหวาม ความรู้สึกแปลกๆ บางประการตีตื้นขึ้นเต็มหัวอก เลือดสาวสูบฉีดจนแดงระเรื่อทั่วใบหน้า จึงเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก..."

แต่วิถีล้านนา ไม่ได้งดงามดังภาพฝัน การต่อสู้ดิ้นรน และความลี้ลับในใจคน ยังคงโลดเล่นในชุมชนเล็กๆ รอบวัดลอมคา หลากหลายชีวิตเรียงร้อยตามประเพณี หนึ่งประดุจพระจันท์ส่องนวล นาม "เพียงจันท์" และหนึ่งดั่งสุริยะอาทิตย์ที่มั่นคงในวิถีแห่งแสงสว่าง นาม "สุระ"

ดอกไม้แห่งล้านนาที่ผลิดอกในวิถีวัฒนธรรมจะลาร่วงโรยลงหรือยืนยงคงชูช่อกันเล่าหนอ ฤๅดอกไม้...จักลาร่วง