Finding Love : พบรัก

การถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่รัก นั่นย่อมไม่ใช่เรื่องน่าสนุก
แต่ในเมื่อไม่อาจปฏิเสธพ่อและแม่ได้ จึงยอมให้ทุกอย่างเป็นไป
แต่บ่าวสาวป้ายแดงยุคสองพันหรือจะยอมลงเอยแบบนี้ง่ายๆ
ในเมื่อเขาทั้งคู่ต่างพร้อมใจกันหนีห้องหอ แต่ทว่าพรหมลิขิตกับขีดเส้นให้พวกเขานั้นหนีไปเจอกันเสียนี่

เพราะไร้รัก ทั้ง ‘เธอ’ และ ‘เขา’ จึงต่างหมางเมิน
แต่เมื่อได้รัก ทั้ง ‘เธอ’ และ ‘เขา’ จึงต่างเร่าร้อนในค่ำคืนแห่งรัก

-------------------------------

“มันวันซวยอะไรวะเนี่ย” ชายหนุ่มสบถออกมา คิดแล้วอชิก็ยิ่งหงุดหงิด ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินจ้ำ
ออกไปยังปากทางเข้ารีสอร์ตเพื่อจะโบกรถสักคันแล้วขอติดไปลงที่ไหนก็ได้สักแห่งก่อน หลังจากนี้ค่อยมาคิดว่าจะเอายังไงต่อ
แต่ทันทีที่เดินมาถึงกลับมีแต่ความมืด มองไปทางไหนก็ไม่มีรถขับผ่านมาเลยสักคัน อาจเพราะเวลานี้ดึกมากแล้วก็เป็นได้ ผู้คนจึงหลับกันหมดอีกอย่างหากไม่ใช่คนพื้นที่แล้วมาขับรถบนถนนเส้นนี้มืดๆ อาจเกิดอุบัติเหตุเอาได้ง่ายๆ แต่จะให้รอเฉยๆ ก็ใช่เรื่อง นั่นทำให้อชิตัดสินใจ...เดิน
กระทั่งสายตามองเห็นรถหกล้อจอดอยู่ริมถนนรถยังคงสตาร์ทอยู่แน่นอนเพราะมองเห็นไฟท้ายได้ในระยะไกล นั่นทำให้ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าตรงไปยังแสงนั้น เมื่อมาถึงชายหนุ่มก็เดินวนรอบๆ ตัวรถ เพื่อจะขอเจ้าของรถติดไปด้วย แต่กลับไม่เจอใครแม้แต่คนเดียว แม้จะสงสัยว่ารถใครกันมาจอดติดเครื่องอยู่ตรงนี้ แต่อชิก็ไม่มีเวลาให้ถามเอาคำตอบ
“เอาวะ ขึ้นรถไปก่อนแล้วกัน” เพราะความรีบร้อนทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจขึ้นไปนั่งหลังรถก่อน รอเจ้าของรถกลับมาค่อยขออนุญาตแล้วกัน
แต่...ทันทีที่ขึ้นมานั่งบนหลังรถได้ เขาก็เจอกับแจ็คพอตแสงสลัวๆ จากไฟริมถนนดวงไกลที่พอจะส่องเข้ามาให้มองเห็นหลังรถหกล้อเวลานี้ก็ทำให้เขาชะงัก เพราะคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วกำลังสบตากับเขาปริบๆ คือ....
เจ้าสาว…ที่เวลานี้ควรจะอยู่ในห้องน้ำห้องหอ
เจ้าสาว...ที่เขาตั้งใจกระโดดออกจากห้องหอเพื่อหนีเธอมา
เจ้าสาว...ที่หนียังไงให้มาเจอกันตรงนี้และเวลานี้
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ เพราะถ้าใช่ก็ตลกร้ายกับชีวิตเขามากไปหน่อยหรือเปล่า
“คุณ!” ต่างฝ่ายต่างอุทานออกมา เพราะต่างก็ตกใจที่เห็นกันและกันที่นี่มากชนิดที่ว่าแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเองเลยก็ว่าได้
“คุณอชิ เป็นคุณได้ยังไง” เพลงขวัญโพล่งขึ้น นั่นเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาเจอเขาตอนนี้ จากที่นั่งอยู่ตอนนี้ก็ดีดตัวขึ้นมายืนประจันหน้าชายหนุ่มทันที
“ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ฉันออกมานั่งนอนดูดาวมั้งคะ” แทนที่จะตอบคำถามดีๆ เพลงขวัญกลับเอ่ยประชดประชันกลับ อยากกัดลิ้นตัวเองให้มันตายเสียจริง แต่ก็กลัวศพไม่สวย
“นี่คุณ ผมถามดีๆ จะมาโยกโย้กวนประสาทกันทำไม”
“ฉันหนีคุณมาจากห้องหอ แล้วคุณล่ะ มาอยู่ที่นี่ทำไม”ในเมื่อเจอกันตรงนี้ เพลงขวัญก็คิดว่าเธอคงไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลา
“ผมก็หนีคุณจากห้องหอมาเหมือนกัน” คำตอบของอชิทำเอาเพลงขวัญเป่าลมออกปากหนักๆ
“โอ๊ย…นี่มันวันมหาวิปโยคอะไรของฉัน ถึงต้องมาเจอคนแบบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขนาดหนีมาก็ยังต้องมาเจอกันอีก ซวยจริงไม่อิงนิยาย” เพลงขวัญชิงโวยวายพร้อมกับมองบนใส่ชายหนุ่ม แถมยังเป่าลมออกปากหนักๆ อีกหลายครั้ง
อชิเองก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ เหมือนกัน นั่นเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าหนีออกมาจากห้องหอแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังได้มาเจอคนที่ไม่อยากเจอตรงนี้อีก
จังหวะนั้นเขาก็กวาดสายตามองสำรวจเพลงขวัญไปด้วย เวลานี้เหมือนเธอสวมชุดแต่งงานครึ่งท่อน เพราะท่อนบนคือเสื้อเกาะอกสีขาวที่ถูกออกแบบมาอย่างสวยงามให้สมกับเจ้าสาวคนสวยของงานแต่งงานที่เพิ่งจบลงไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนแม้จะสวมเสื้อเชิ้ตทับแต่เขาก็มองออกว่าข้างในคืออะไร
ในขณะที่ท่อนล่างของเธอนั้นไม่ได้เป็นกระโปรงแต่งงานฟูฟ่องแต่หากมันคือกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ารูป มิหนำซ้ำเธอยังใส่รองเท้าผ้าใบพร้อมวิ่งอีกต่างหาก แบบนี้เธอเองก็คงเตรียมการหนีมาล่วงหน้าแล้วสินะ หึหึ…รู้แบบนี้เขาน่าจะอยู่เฉยๆ แล้วให้เธอหนีไปคนเดียวดีกว่า
“ผมต่างหากที่ซวย” อชิที่เวลานี้อายุสามสิบสองปีหันกลับไปมองเจ้าสาวป้ายแดงของตัวเองด้วยแววตาระอาเช่นเดียวกัน นั่นเพราะเขาเองก็ไม่ได้ต้องการจะแต่งงานกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียวและไม่ได้ต้องการหนีเธอเพื่อได้มาเจอเธอนักหรอก
ชุดเจ้าบ่าวเต็มยศที่ใส่ในงานฉลองมงคลสมรส ถูกเขาถอดออกแล้วยัดใส่กระเป๋าที่สะพายอยู่บนบ่าตอนนี้ จากนั้นก็เปลี่ยนมาสวมชุดทะมัดทะแมงพร้อมหนีเช่นเดียวกับเพลงขวัญ
“ฉันซวยกว่า ซวยขนาดที่ว่า ที่ว่า…โอ๊ย...นึกคำไม่ออก เอาเป็นว่าซวยก็แล้วกัน”
“ผมก็ซวย”
“นี่คุณฉันขออะไรอย่างสิ” จู่ๆ เพลงขวัญก็หันขวับมามองเจ้าบ่าวป้ายแดง ที่คิดว่าเวลานี้เขาน่าจะอยู่ในห้องหอสิ ไม่ใช่จู่ๆ ก็โผล่มาเจอกันตรงนี้ มันออกจะผิดแผนไปหน่อยหรือเปล่า
“อะไร” น้ำเสียงห้วนๆ เอ่ยถาม พร้อมกับปัดหญ้าออกไปจากตัว นั่นเพราะตอนที่เขากระโดดลงมาจากหน้าต่างห้องหอ ท่าถึงพื้นมันไม่สวยเหมือนนักยิมนาสติกทีมชาติสักเท่าไหร่ ดีแค่ไหนแล้วที่ตอนลงถึงพื้นแค่มีเซจับกบเล็กน้อย เพราะขืนแข้งขาหักเขาคงหนีไม่รอด
“ช่วยลงไปจากรถได้มั้ย เราจะได้ต่างคนต่างไป”
“ไม่”คำตอบของอชิยิ่งทำให้คนฟังควันออกหูเป็นอูดรถไฟ คนข้างๆ หน้าตาไม่หล่อแล้วยังปากร้าย ใจดำอีกเหรอเนี่ย
“นี่คุณอชิ คุณตอบแบบไม่คิดเลยเหรอ”
“คุณนั่นแหละต้องลงไปเพลงขวัญลงไปเร็วๆ ด้วย เดี๋ยวมีคนมาเห็น”นอกจากจะไม่ยอมลงแล้ว อชิยังไล่เพลงขวัญให้ลงไปจากรถอีกต่างหาก
“สุภาพบุรุษที่ไหนไล่สุภาพสตรีลงจากรถ คุณต้องเสียสละสิ ลงไปเร็วๆ เข้า ถ้าจะหนีก็ไปคนละทาง คุณไปซ้ายฉันไปขวา ไม่ใช่มาเจอกันตรงนี้”เพลงขวัญยืนเท้าสะเอว งานนี้เป็นไงเป็นกัน
“ผมก็อยากหนีแล้วไม่ต้องการเจอคุณ แต่มันทำไม่ได้ แล้วอีกอย่างผมก็เลือกเสียสละให้แค่กับบางคนเท่านั้นซึ่งดูเหมือนจะไม่ใช่คุณนะครับ” อชิไหวไหล่เบาๆ ชวนให้คนมองหมั่นไส้
“เหรอ แต่ฉันคือเจ้าสาวของคุณนะ” เพราะไม่รู้จะอ้างอะไรดี เพลงขวัญก็เลยหยิบยกเรื่องนี้มาพูดแล้วกัน แทนที่จะลงไปจากรถแต่เจ้าบ่าวป้ายแดงของเธอกลับตอบกลับมาในทำนองเดียวกันเสียนี่
“ผมก็คือเจ้าบ่าวของคุณเหมือนกัน สมัยนี้ผู้หญิงผู้ชายมีสิทธิ์เท่าเทียม คุณนั่นแหละที่ต้องลงไป” ฟังแบบนี้แล้วเพลงขวัญก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ แต่จังหวะที่กำลังจะตอกกลับก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น
“เฮ้ย! พวงมึงสองคนเป็นใคร ขึ้นมานั่งบนรถพวกกูได้ยังไง” เสียงที่ดังก้องขึ้นเหมือนสัญญาณมรณะ นั่นทำให้อชิและเพลงขวัญที่เถียงกันมาตั้งแต่เจอหน้าต่างหยุดพูด ก่อนจะค่อยๆ หันมามองยังต้นเสียง
ทันทีที่พวกเขาหันหน้ามาเจอคนที่เอ่ยประโยคเมื่อครู่นี้ ทั้งคู่ก็ต่างพากันอุทานออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ฉิบหายแล้ว”เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามไรผม ทั้งคู่มีสีหน้าที่บ่งบอกว่าตกใจและหวาดกลัว ชายตรงหน้าไม่ใช่ญาติหรือคนที่พวกเขารู้จัก จึงตัดปัญหาได้ว่าชายกลุ่มนี้ไม่ใช่คนที่ออกตามหาพวกเขาเพื่อให้กลับไปเข้าหออย่างแน่นอน
แต่เป็นใครกัน ทำไมถึงมีปืนอาก้าอยู่ในมือกันครบทุกคนขนาดนี้!
ซวยแล้ววววววววว!
ซวยของจริง ไม่ติงนัง ซวยยยยยยยยย!


---------------------

ฝากนิยายเรื่องล่าสุดของ ‘วรนิษฐา’ ด้วยนะคะ เรื่องนี้ยังคงโรแมนติกคอมเมดี้ ผสมโรมานซ์ตามสไตล์ หวังว่านักอ่านจะชื่นชอบนะคะ