เคหาสน์คราม

เธอคือสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นที่รักของเขาทั้งชีวิตจิตใจ อยู่กับเขาภายใต้เคหาสน์คราม...
“ทำไมผู้ชายชอบนอนหนุนตักผู้หญิง”
“เพราะรักเพราะพิศวาสไง ได้นอนหนุนแล้วเป็นสุขใจ ไม่มีใครอยากไปนอนหนุนตักคนที่ไม่รักไม่ชอบหรอก แล้วคูนไม่ชอบหนุนตักหรือ”
“ชอบ... แต่ว่าอยากทำอย่างอื่นด้วย”
พูดไปไม่กี่คำทำบิดอายขวยเขิน และลุกขึ้นนั่งมองหน้า ก่อนจะบอกต่อไปว่า
“ที่เราเคยดูหนังด้วยกันเมื่อวาน พระเอกนางเอกเค้า... กัดปากกัน ทำไมเขาต้องทำยังงั้น”
ที่จริงเธอรู้ว่าอาการอย่างนั้นเขาเรียกว่าจูบ แต่ความอายทำให้ไม่พูดตามตรง
ครามวาดหัวเราะ รู้เท่าทันความในใจของเด็กสาวที่เขารัก
อยากจะสอนอยู่หรอกแต่ติดที่ว่าเธอยังไม่ถึงวัยที่สมควรจะเรียนรู้ ...มันยังเร็วเกินไป
“ไม่รู้...”
แกล้งตอบพร้อมหัวเราะเขินๆ
เด็กสาวช่างซักนั้นรู้ทันเช่นกัน จับแขนของคนอมภูมิเขย่าใหญ่เลย
“ไม่มีอะไรที่ดอกเตอร์ครามไม่รู้”
“สอนขั้นพื้นฐานไปก่อนละกัน นี่เรียกว่าจุมพิต”
กลีบปากอิ่มของดอกเตอร์หนุ่มหล่อจรดบางเบาบนเรียวปากบางของเด็กสาวเจ้าฉอเลาะ
คนเพิ่งเคยได้รับการสั่งสอนมีอาการงงงัน ตกตะลึง...
เด็กสาวดวงตากลมเบิกโต