ไป๋เหมยหลิน

“ข้าจะไปตีกลองร้องเรียน กับท่านเจ้าเมือง”
เสิ่นหลิงอี้กระตุกยิ้มมุมปาก ไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยสักนิดกับคำขู่ของนาง เขารวบมือเล็กๆ ทั้งสองข้างไว้ด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว แล้วปล่อยมือที่บีบปลายคางของนางออก พลางโน้มใบหน้าเข้าประชิดใบหู เอ่ยถามน้ำเสียงขบขัน
“ข้อหา?”
ไป๋เหมยหลินชะงักค้างย่นลำคอหนี เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เขาจงใจเป่าใส่ใบหู นางเชิดหน้าขึ้นแล้วเอ่ยอย่างดื้อรั้น
“ท่านทำลายหนังสือหย่าของข้า”
“ยังไม่พอ”
“ทะ...ท่านทอดทิ้งข้า ทำลายหนังสือหย่า และ เอ่อ ไล่ลูกค้าของข้าด้วย”
“ไม่กลัวว่าข้าจะฟ้องเจ้ากลับหรืออย่างไร” เสิ่นหลิ่งอี้กระตุกริมฝีปากยกโค้งจนเกิดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ไป๋เหมยหลินตวัดค้อน “ข้อหาอันใดเล่า?”
เสิ่นหลิ่งอี้ยิ้มยั่วแล้วเอ่ย “ทอดทิ้งสามี ละเลยหน้าที่ภรรยา” เขาแสร้งทำท่าครุ่นคิดต่อไปอีกราวกับว่านางยังมีความผิดอยู่ในบัญชีมากมาย “เมื่อครู่เจ้าทำร้ายร่างกายสามีก็ด้วย สามข้อหานี้คงพอจะจับเจ้าขังได้แล้วกระมัง”