Ruffian เสือน้อย

หลายๆ คนนิยามคำว่าความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนเป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วผ่านไป แต่สำหรับเขามันมีเหตุผลที่ไม่อาจปล่อยผ่าน จะทิ้งก็โดนขู่เรื่องคุก จะหายหนีก็ขู่จะประจาน แต่นั่นไม่ใช่เหตุผล เพราะสงสารหรอกจึงจำใจรับเด็กคนหนึ่งมาเลี้ยง
__________________________________________________

“เฮือก!” ฉันสะดุ้งสุดตัว เมื่อฝ่ามือซ้ายแข็งแกร่งคว้าหมับเข้าที่เนื้อหน้าอกก่อนจะบีบเค้นและตามสัญชาตญาณ ฉันเอามือทุบกลางเป้ากางเกงเขาทันที “นี่แน่ะ!”

“อึก”

“เสี่ยขับรถไปเลย ไม่ต้องมาชวนเหมียวปล้ำ เห็นเหมียวยี่สิบแล้วได้ใจเหรอ อย่างน้อยก็ขอกินเค้กกับเป่าเทียนก่อนเถอะ” ประโยคหลังฉันบ่นอุบเบาๆ หัวหมุนเคว้งไปหมดเพราะภาพคืนนั้นฉายเข้าหัวอีกครา

สัมผัสเมื่อกี้ เขาตื่นตัวจนแข็งกร้าว เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นพี่เสือน้อยมีอารมณ์ก่อน

“ทำไมหื่นแบบนี้นะ”

“เธอหื่นกว่า”

“ก็ได้ เหมียวยอมรับ” ว่าพลางครุ่นคิดบางอย่าง จนกระทั่งสามารถตัดสินใจได้จึงเปล่งเสียงออกมา “เรามาทำข้อตกลงกันไหม”

พี่เสือน้อยหันมามองแวบหนึ่ง สีหน้าเขาอ่านได้ว่า ‘ให้มาอยู่ด้วยฟรี เงินก็ให้ ไปรับไปส่งก็ทำ ยังจะมีข้อตกลงอีก’

“เหมียวสำนึกแล้วว่าพี่เสียเปรียบ”

กลัวเขาจะเบื่อแล้วเฉดหัวฉันทิ้งไปซะก่อน จะให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด ผู้ชายคนนี้จริงจังเรื่องเอามาทำพันธุ์

...เสือกับแมว

“เหรอ”

“อื้อๆ ข้อตกลงคือเราจะมีการตอบแทนกัน เสี่ยเอาเหมียวไปเลี้ยงดูปูเสื่อตามสัญญา เหมียวก็จะตอบแทนด้วยการปล้ำเสี่ยบ่อย...” ทว่าพูดไม่ทันจบเสียงแตรก็ดัง

ปี้นนน

“เวร...” เขาสบถเมื่อถูกตัดหน้าโดยไม่มีการเปิดไฟเลี้ยวทำให้เกือบเกิดอุบัติเหตุ ไม่แน่ใจว่าคนตัวสูงได้ฟังประโยคก่อนหน้านี้หรือเปล่า