หงส์ซ่อนลาย

วาเลนติโนไม่ตอบมีเพียงรอยยิ้มน้อย ๆ ที่บริเวณมุมปาก รูปร่างสูงลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องยามาให้เธอ จีนามองตามเขาราวกับจะให้เขาตอบคำถามเมื่อครู่ แต่สุดท้ายเขาก็ก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของเธอ เขาเอื้อมมือไปหยิบเอาสำลีที่หยอดยาฆ่าเชื้อไว้เรียบร้อย โดยไม่เงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ จีนาเม้มปากแน่นและดึงมือออกโดยแรง วาเลนติโนปรายตาขึ้นมองหญิงสาว

“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามฉัน”

“มือของคุณเลือดออกมาก เราต้องล้างแผลและใส่ยา...”

“ช่างมัน แต่ฉันต้องการคำตอบจากคุณมากกว่า”

จีนาไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงอยากได้คำตอบจากเขามากนัก แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้สึกได้...ก็คือการแสดงออกภายนอกที่ขัดแย้งกับความรู้สึกของเขา เธอไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียว...เขามีความรู้สึกให้เธอแต่พยายามปิดบัง

ทำไมกันนะ...

“จำครั้งก่อนได้ไหม ครั้งที่คุณจูบฉันแล้วฉันบอกว่าครั้งหน้าจะเอาคืน” เธอเอ่ยย้ำเตือน

“คุณนี่เป็นพวกช่างจดจำจริง ๆ นะ”

“และคราวนี้...ฉันขอคืนสัญญาให้กับคุณ”

จีนาจำไม่ได้แล้วว่าทำอะไรลงไป เธอเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าคมสันและแนบเรียวปากลงไป รอยสัมผัสบนเรียวปากอบอุ่นและอ่อนโยน วาเลนติโนเบิกตากว้าง เขาชะงักกึกและเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกหยุดหมุน หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่าเพิ่งทำอะไรลงไป จีนาแก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ...และค่อย ๆ ออกห่างมาจากวาเลนติโนช้า ๆ หญิงสาวประสานสายตากับเขา ดวงตาของวาเลนติโนก็ไม่ละสายตาไปจากเธอ

ใบหน้าคมสันเลื่อนฝ่ามือหนาไปที่แก้มเนียน แล้วดึงเข้าหาริมฝีปากช้า ๆ จีนาหลับตาลงเธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ในเวลานี้เธออยากจูบเขาเหลือเกิน ความรุ่มร้อนและอ่อนนุ่มของเรียวปากด้านล่าง ค่อย ๆ อ่อนโยนระคนเรียกร้องในคราเดียวกัน เขาแทรกปลายลิ้นมาพัวพันกับเธอ ทำเอาร่างบางสั่นเทา...มือหนาของเขาจับเอวและแผ่นหลังไว้แน่น พยายามจะไม่แตะต้องบาดแผลของเธอ สัมผัสอบอุ่นอ่อนหวาน...เร่าร้อน เต็มไปด้วยเพลิงปรารถนา ทั้ง ๆ คู่ผละถอยห่างออกจากกันช้า ๆ จีนามองตาดวงตาสีนิลเป็นประกายราวกับราตรีที่มีแววลึกซึ้งอ่อนโยน

“รู้หรือเปล่า ว่าการจูบกับผู้ชายแล้วมันจะเป็นยังไง”