บังอาจรัก

“เธอรู้ใช่ไหมว่าสินค้าที่มีตำหนิ มักราคาต่ำเสมอ บางทีก็อาจจะขายไม่ได้เลย...” หญิงสาวชะงักนิ่งเม้มปากสนิท ด้วยพอรู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร
“... ตราบใดที่เธอยังใช้หนี้ฉันไม่หมด ก็อย่าได้ริไปทำตัวชั้นต่ำกับใครอีก”
“คุณพฤกษ์ พุดไม่ได้...” เธอพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะไม่รู้ว่าพฤกษ์เห็นตอนที่ภวัตคว้าเธอไปกอดหรือเปล่า
“คงโกหกจนเคยชินสินะ” น้ำคำถากถางทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก
“พุดบังเอิญเจอกับพี่วัต”
“ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของเธอ สิ่งที่ฉันอยากรู้คือเธอไปทำความมักง่ายอะไร ขณะที่ยังเป็นสินค้าของฉันอยู่”