Please say love ยอมรับเถอะว่าเธอรักฉัน!

[แทน] : ตอนแรกก็พอใจกับสถานะที่มี แต่นานวันกลับยิ่งทวีความรู้สึก!
[พิมมี่] : ก็... ไม่ได้รู้สึกโหยหานะคะ พิมว่ามีแฟนหรือไม่มีก็ไม่น่าจะต่างกันมั้ง...

พิมมี่เปิดประตูบ้านบานเล็กสำหรับให้คนเดินเข้าออกแล้วก็ปิดลงทั้งๆ ที่ผมกับน้องยังยืนอยู่นอกบ้าน ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย
ยังไม่ทันได้เอ่ยถามหรือทักทายใดๆ พิมมี่ก็เขย่งปลายเท้าขึ้นโถมกายเข้ากอดผม
“พี่แทน... คิดถึงจังค่ะ”
“...”
“อยากกอดแต่กลัวแม่เห็น”
ผมเผลอกระตุกยิ้มออกมาทันที
บอกแล้วใช่ไหมว่าพิมมี่น่ารัก เชื่อผมหรือยังล่ะ?
“คิดถึงพิมไหม” พูดเสียงอู้อี้กับซอกคอผม แก้มนิ่มถูไหล่หนาไปมาอย่างอ้อนๆ
ใจจริงอยากแกล้งบอกว่าไม่คิดถึง แต่ดูจากอาการน้องแล้ว...
“นี่ก่อน แล้วจะบอก” ผมเคาะนิ้วลงที่ผิวแก้มตัวเองเบาๆ พร้อมกับอมลมนิดๆ

#พิมมี่ของพี่แทน
ฝากโหลดตัวอย่างมาทดลองอ่านกันก่อนได้นะคะ : )