เสน่หาใกล้ใจ

ยิ่งกว่า ‘เมีย’ ก็คงเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของท่านประธานนี่ละ!
แพรววนิต จับพลัดจับผลูได้มาเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของเสือยิ้มยากที่สุดแสนเย็นชาอย่าง ฐานัส ฐิติสวัสดิ์ งานหนักเหลือแสน ต้องตื่นก่อนนอนทีหลัง ทำงานประหนึ่งเป็นแม่บ้านที่มีตำแหน่งเลขาฯ ไว้บังหน้า
แต่ใครเลยจะรู้ว่านั่นมันคือสุดยอดของกำไรชีวิตสำหรับคนที่เฝ้าแอบรักมาเนิ่นนานอย่างเธอ
ทว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าแพรววนิตไม่ต้องทนเก็บซ่อนความรู้สึกอย่างเอาเป็นเอาตายทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา

“ฉันปวดไหล่” ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มขยับมานั่งตรงกลางเตียงทำเอาสาวน้อยหัวใจเต้นโครมคราม หากหญิงสาวก็เดินเข้าไปหาเขาอย่างรู้ความหมาย
ร่างบางนั่งลงบนเตียงนุ่มซ้อนหลังคนตัวโตพลางขยำมือสองข้างให้มันหยุดสั่น สูดหายใจเข้าปอดลึกก่อนจะค่อยๆ วางมือลงบนไหล่กว้างแล้วนวดขยำเบาๆ
“มีแรงเท่านี้เองหรือ” เสี้ยวหน้าคมหันมาถาม แพรววนิตจึงเพิ่มน้ำหนักมือลงไปอีกเล็กน้อย
“ดีขึ้นไหมคะ”
“เหมือนมดไต่มากกว่า”
“หนักมือกว่านี้ต้องใช้ค้อนทุบแล้วมั้งคะ” ว่าแล้วก็กำกำปั้นระดมทุบไหล่หนาสลับกับนวด กิจกรรมนวดเป็นอะไรที่มีความสุขได้เพียงชั่วครู่ยั่วยามจริงๆ สำหรับแพรววนิต ไม่ใช่ว่าเธอไม่เต็มใจทำ แต่พอทำไปสักพักกลับเป็นเธอเองนั่นละที่รู้สึกล้าและไม่มีแรงนวดต่อ
“ขี้เกียจแล้วหรือ” คนถูกนวดเอ่ยถามเมื่อจังหวะการนวดของคนตัวเล็กค่อยๆ แผ่วลง
“เปล่าค่ะ...แต่ว่านวดไปสักพักแล้วมือมันล้าๆ”
“งั้นก็หยุดเถอะ” เขาพูดเท่านั้นก็ขยับกายหนีทำให้มือคนนวดค้างเติ่งอยู่ในท่านั้น
ชายหนุ่มผินกายกลับมาก่อนจะรวบมือบางไปนวดขยำอย่างที่เธอทำให้เขาเมื่อสักครู่ ดวงตากลมโตกะพริบถี่ มองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างเหนือความคาดหมาย
‘หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้ หล่อนจะต้องไม่คิดไปเองแพรววนิต!’