Stand Clear ยืนห่าง ๆ ไม่งั้นจะรักฉัน

พี่จะ “ให้” ทุกอย่างตามที่ขอ แต่ขอให้รู้ไว้ว่า ทุกก้าวที่พี่มิคกำหนดให้เรา “ห่าง” มารุตจะเดินนำไปเพื่อกำจัดทุกขวากหนามให้ก่อน “ด้วยชีวิต” โดยที่พี่มิคไม่จำเป็นต้องรับรู้

“ทำไมถึงเชื่อว่าตัวเองทำทุกอย่างเพื่อคนๆ เดียวได้คะ?” ดวงตางามเงยหน้าขึ้นถามเมื่อมารุตถอยห่างออกไปเพียงเล็กน้อย

ริมฝีปากบางของชายหนุ่มอมยิ้ม “เพราะเกิดมาก็รัก……ต่อให้ไม่ได้หมั้นก็จะจำได้ไม่ลืม”

“ถ้าวันหนึ่งเกิดรู้สึกเกลียดขึ้นมาล่ะคะ?”

“ก็จะเกลียด……แต่ไม่ลืม”

มิครายยืนนิ่ง หล่อนรู้ดี….มารุตไม่เคยพูดเล่น ทุกคำพูดมีสติและเกียรติของเขามีขนาดเท่าโลกนี้ทีเดียว

“ช่วยยืนห่างๆ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอให้พี่มิคได้คิด ได้ทำอะไรอย่างที่ตัวเองอยากทำ และได้โปรดเป็นตัวของตัวเอง อย่าทำดีกับพี่มิคเกินไป อย่าตามใจ อย่าใส่ใจ อย่าพยายามปกป้อง อย่าพยายามเข้าใจ” คนพูดน้ำตาคลอแต่พยายามกลั้นมันไว้

“ทำไมฮะ?”

“เพราะเธอจะรักฉันมากกว่ารักตัวเอง……”