ฟักนะยูว์(หมอเลว)

จากหมอเขือที่เปHนความรักแบบเต๊ะาะสาวอ้วนร้อยโล ก็มาหมอผู้น้องอย่างหมอฟักไม่พูดถึงไม่เขียนไม่ได้เลยค่ะ เขาก็เผลอใจรักสาวอวบไปแล้วแต่ก็ปากร้ายปากแข็งเหลือเกินค่ะ ณิการ์ฝากเรื่องราวความรักของหมอฟักกับพยาบาลตุ้ยนุ้ยอย่างพยาบาลนิดด้วยนะคะ ความรักของเธอมีให้เขาตลอด แต่เขาก็ใจร้ายกับเธอมากเช่นกัน แต่ทำไมพยาบาลนิดถึงเกลียดเขาไม่ลงสักที

******

“มีอะไร?” ถามคนที่ขึ้นมาพบตนเองในเวลาทำงาน ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เรียกพบพยาบาลสาว
“ดิฉันท้องค่ะ” ตัดสินใจแล้วว่าจะบอกชายหนุ่ม
“ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกของฉัน” น้ำเสียงกระด้างกระเดื่องเปล่งลอดออกมาจากริมฝีปากหนาหยักได้รูปของผู้อำนวยการหนุ่มของโรงพยาบาล ซึ่งคำพูดของเขามันช่างกรีดใจของพยาบาลสาวร่างอวบเหลือเกินตอนนี้
“ทำไมผู้อำนวยการพูดเหมือนกับว่าดิฉันนอนกับคนอื่นไม่ได้นอนกับผู้อำนวยการล่ะคะ” พยาบาลสาวถามผู้อำนวยการหนุ่มที่ยืนกำมือหันหลังให้ตนเองอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา
หึ!
ฟักทองหันมาแสยะยิ้มหยันสาวอวบ ก่อนจะเดินมาเชยคางมนคนตัวเตี้ยให้แหงนเงยขึ้นสบตาตนเองแล้วพูดต่อ
“ฉันจะไปแน่ใจได้ยังไงพยาบาลนิด เธออาจจงใจปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อจับฉันก็ได้ อีกอย่างฉันก็ใส่ถุงยางทุกครั้งตอนที่เอากับเธอ” พูดจบก็ปล่อยมือจากคางมนแล้วเบือนหน้าหนี
“ใช่ ผู้อำนวยการใส่ถุงยางทุกครั้งและถุงยางก็แตกทุกครั้งไม่ใช่เหรอคะ” ชณินันท์ชี้แจง
“เธอรู้ว่าถุงยางแตกแล้วทำไมไม่กินยาคุม เป็นถึงพยาบาลไม่น่าโง่ปล่อยให้ตัวเองท้อง นอกเสียจากเธอจงใจจะจับฉันตั้งแต่แรกแล้วพยาบาลนิด” เขากำมือตัวเองแน่น เพื่อไม่ให้พลั้งเผลอไปทำร้ายพยาบาลสาว
“ดิฉันไม่เคยคิดจะจับผู้อำนวยการ และดิฉันก็นอนกับคุณคนเดียว คุณก็รู้” หล่อนแก้ตัวให้ตัวเอง และเธอก็ไม่เคยนอกกายนอกใจเขาถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นเธอเป็นมากกว่านางบำเรอก็ตาม
หึ!
“ถ้าหมดเรื่องจะพูดแล้วก็ไปทำงานได้แล้ว ส่วนเด็กในท้องเธอ ฉันไม่มีวันรับผิดชอบหรอกถ้ายังไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอ”
แม้จะเชื่อไปแล้วครึ่งหนึ่งว่าเด็กในท้องของพยาบาลสาวเป็นลูกของตัวเอง แต่เรื่องอะไรเขาจะให้พยาบาลอย่างชณินันท์เอาลูกมาจับได้ง่ายๆ ส่วนชณินันท์ไม่ได้พูดตอบโต้อะไรอีก เธอเดินปิดปากตัวเองกลืนก้อนสะอื้นไห้ออกไปจากห้องเงียบๆ ตามที่ชายหนุ่มต้องการ และพอเสียงประตูห้องปิดสนิทพร้อมกับร่างเล็กหายไปจากสายตา เขาก็พึมพำกับตัวเองทันที
“ไม่มีทาง! ฉันไม่ให้เธอจับฉันได้ง่ายๆ หรอกพยาบาลนิด” กำมือตัวเองแน่นแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงานตัวเองด้วยใจร้อนระอุ