ถ้าไม่ใช่เจ้า...ข้าก็ไม่เอาใคร

ทยาวีร์เป็นลูกชายของขุนนางท้องถิ่นเล็กๆ คนหนึ่ง เมื่อสูญเสียบิดาไปตั้งแต่อายุสามขวบ มารดาของเขาก็เลี้ยงดูเขาตามลำพังด้วยการรับจ้างทำขนม รายได้พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง กระทั่งสุขภาพเริ่มไม่ดีจึงต้องเสียเงินไปกับค่าหมอค่ายาเป็นจำนวนมาก ทยาวีร์ช่วยเหลือมารดาด้วยการรับจ้างทั่วไป ทว่ามารดาต้องการให้เขาเรียนหนังสือเพียงอย่างเดียว ส่วนตนเองจะพยายามทำงานหนักขึ้น อย่างไรก็ตาม ตอนที่ทยาวีร์อายุสิบสี่ย่างสิบห้า มารดาของเขาก็ป่วยหนัก คืนหนึ่งนางอาเจียนเป็นเลือด เด็กหนุ่มตัดสินใจแบกมารดาขึ้นหลังเพื่อไปหาหมอ แต่ระหว่างทางฝนเกิดตกหนักมาก เขาจำเป็นต้องพามารดาเข้าไปพักในศาลาริมทาง ไม่นานนักศาลานั้นก็มีคณะเดินทางกลุ่มใหญ่มาหยุดอยู่

ทยาวีร์ได้พบกับองค์ราชาและองค์ราชินีโดยไม่คาดฝัน องค์ราชาโปรดให้แพทย์หลวงที่ตามเสด็จมาด้วยช่วยตรวจดูอาการคนป่วย ทว่ามารดาของเขาอาการหนักมาก ประกอบกับถูกความเย็นชื้นของสายฝนเคี่ยวกรำอยู่นานร่างกายจึงทนไม่ไหว

หลังจากสั่งเสียบุตรชาย นางก็จากเขาไปในคืนนั้นเอง ทยาวีร์กอดมารดาแล้วร้องไห้อย่างไม่อายใครท่ามกลางเม็ดฝนที่ร่วงหล่นลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

องค์ราชินีมีพระเมตตา โปรดให้คนของพระองค์ช่วยทยาวีร์จัดการทำพิธีศพของมารดาให้เรียบร้อยและพาเขาตามไปเข้าเฝ้าที่บ้านของเจ้าเมือง พระองค์ทูลขอให้องค์ราชาทรงรับเขาเข้าเป็นมหาดเล็ก มีหน้าที่ถวายการรับใช้พระราชโอรสพระองค์เล็ก

....เจ้าชายอชิรวัต...

********************************

เป็นเรื่องแนวรักๆ ใคร่ๆ เรื่อยๆ เปื่อยๆ และเอื่อยๆ ค่ะ ไม่ค่อยมีเนื้อหาสาระอะไร เขียนไปเขียนมาหลังๆ รู้สึกว่าเริ่มกลายเป็นนิยายแม่ผัว-ลูกสะใภ้ขึ้นมาหน่อยๆ เหมือนกัน